ఆంధ్రజ్యోతి లో నా కథ " స్మృతి"

 

వంశీ మొహంలో అర్థం కాని ఆశ్చర్యంనీడ లాగా పాకింది.‘‘ఆర్‌ యు షూర్‌?’’‘‘నూటికి నూరు శాతం..’’ అరక్షణం ఆగి ఆలోచనలో పడింది చిత్ర, తన నిర్ణయం గురించి మరోసారి ఆలోచిస్తూ. మనసులోని బాధను ఓ కంపార్ట్‌మెంట్‌లోకి తోసింది. కన్నీళ్లకు ఆనకట్ట కట్టింది. గుండె బద్దలై పోయేలా, కళ్లు ఇంకిపోయేలా ఏడవాలని మరో పక్క మనసు కోరుకుంటోంది.

తల్లి చనిపోతే ఏడవని కూతురు ఎవరైనా ఉంటారా ఈ భూమ్మీద!?వంశీలో రకరకాల ఆలోచనలు.చిత్ర పక్కనొచ్చి కూర్చున్నాడు. భుజం మీద చేయి వేసి నెమ్మదిగా వెన్ను మీదకు తెసుకెళ్ళి నిమురుతూ ఉన్నాడు. ఏమైనా చెప్తుందేమో, తనివి తీరేలా ఏడుస్తుందేమో అన్నట్లు ఆమె మొహం వంక చూస్తున్నాడు. చావుకి, ఏడుపునకి పెద్ద లంకె. అదెప్పుడు బయటకు వస్తుందో అన్నట్లు పదే పదే ఆమె మొహం వైపు చూస్తున్నాడు.ఊహూఁ .. చిత్ర కళ్లల్లో నుంచి ఒక్క చుక్క రాలేదు. ఆమె లోపలి ఆలోచనలు మొత్తం మొహం మీద పర్చుకొని ఆ మొహం కొంచెం విషాదంగా, కొంత కోపంగా, మరికొంత అపనమ్మకంగా అతనెలా అనుకుంటే అలా కనిపిస్తోంది.చిత్ర ఏడిస్తే ఓదార్చాలనుకున్నాడు.చిత్ర డీలా పడిపోతే ధైర్యం చెప్పాలనుకున్నాడు.చిత్ర నిస్సత్తువుగా అయిపోతే లేచి కూర్చో బెట్టి నమ్మకాన్ని అందివ్వాలని అనుకున్నాడు.ఏడిస్తే అవసరమని టిష్యూ బాక్స్‌ తీసుకొచ్చి పక్కన పెట్టాడు.

దాని అవసరమే రాలేదు.బలవంతానైనా చిత్ర చేత కాఫీ అయినా తాగించాలనుకొని కాఫీ చేసి తెచ్చిచ్చాడు. మారు మాట్లాడకుండా చిత్ర కాఫీ తీసుకొని తాగటం మొదలు పెట్టింది.చిత్ర ప్రవర్తన అతడిని కొంత నిరాశ పర్చింది. తాననుకున్నవేమీ చేయలేక పోయాడు. మంచి భర్తలాగా ప్రవర్తించే అవకాశం అతనికి రాలేదు.‘‘కొత్త వేరియంట్‌ గురించి భయపడుతున్నావా? అందుకనే ఇండియా వెళ్ళటం లేదా?’’ కారణం కనుక్కున్నానన్నట్లు మొహం పెట్టాడు వంశీ.అడ్డంగా తల ఊపింది. అతనిలో స్పష్టంగా నిరాశతో వచ్చిన చిరుకోపం.‘‘కాసేపు పడుకుంటా’’ బెడ్రూమ్‌లోకి వెళ్తున్న చిత్రను చూస్తూ ‘హమ్మయ్య’ అనుకున్నాడువంశీ.‘ఇప్పటికి మామూలు మనిషిలా ప్రవరిస్తోంది. తల్లి చనిపోయిందన్న వార్త విన్న కూతురు ఎలా ఉండాలో అలా ఉంటుంది కాబోలు. బహుశా మంచం మీద పడుకొని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తుంది. అమ్మ లేదన్న నిజం అర్థమై, చివరి చూపు కోసం ఇండియా బయలుదేర్తుంది’ వెళ్ళనని చెప్పినా సరే, లాప్టాప్‌లో ఇండియా టికెట్స్‌ చూడటం మొదలుపెట్టాడు.

వంశీకి స్పష్టంగా ఇండియా వెళ్లనని చెప్పింది కానీ ఎందుకన్నది చెప్పలేదు. అతని మొహంలోని ఆశ్చర్యం గమనించకపోలేదు చిత్ర. ఎవరితోనూ మాట్లాడాలని లేదు. వివరణ ఇవ్వాలనిపించలేదు. కళ్ళు మూసుకుంటే, చివరిసారి ఇండియా వెళ్లొచ్చిన రోజులు గుర్తుకొచ్చాయి.

*************

కొవిడ్‌తో ఇండియా ప్రయాణం ఆగిపోయింది. వాక్సిన్‌ తీసుకోగానే చిత్ర వెంటనే ఇండియా బయలుదేరి వెళ్ళింది.అయిదేళ్ళ తరవాత ఇంటికి వచ్చిన కూతుర్ని గుమ్మంలోనే కౌగిలించుకుంది రుక్మిణమ్మ. ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్ళు. అయిదు యుగాల ఎడబాటు. ఒకరినొకరు అంటి పెట్టుకునే లోపలకు వచ్చారు. పక్కన కొడుకు, కోడలు, మనవరాళ్ళు అందరూ గలగలా ఒకేసారి పలకరిస్తున్నారు, మాట్లాడేస్తున్నారు. కూతుర్ని కౌగిలించు కున్నప్పుడు ఇందుకు అని తెలియకుండా ఇది చివరి కలయిక అన్న బాధ ఏదో ఆమెను ముంచెత్తింది. మాట్లాడుతూనే కూతుర్ని పైనుంచి కింద దాకా ప్రతి అణువు పరీక్షించి చూసేసింది. కొంచెం ఒళ్ళు చేసి మంచి రంగుతో మిసమిసలాడుతున్న కూతుర్ని రెండు కళ్ల నిండా నింపుకుంది.‘‘అమ్మాయ్‌ సుధా, కాసింత దిష్టి తీసేయ్‌ తల్లీ’’ అంటూ చిత్ర వైపు చూపించింది. అర్థమైందన్నట్లు సుధ తలూపింది.తల్లి మాటలకు నవ్వేసింది, సుధకేసి చూసి అవేమీ వద్దన్నట్లు. మళ్ళీ తల్లి వంక చూసింది. సంతోషం, బాధ మిళితమైన చూపులో తల్లి మనసు అర్థం చేసుకుంది. వదినతో పాటు వంటింటిలోకి వెళ్ళి దిష్టి తీయించుకొనివచ్చింది.తల్లిను ఆనుకొని కూర్చొని కాఫీ తాగుతూ ఒక చేత్తో వడలిపోయిన తల్లి దేహాన్ని నిమురుతోంది. చేతుల దగ్గర వదులై జారిపోయి వేలాడుతున్న చర్మాన్ని గోవును నిమిరినట్లు నిమిరింది. అప్పుడెప్పుడో తాకిన ఆవు శరీరం గుర్తొచ్చింది. కూతురు అలా నిమురుతుంటే, అదో రకమైన ఆనందం అనుభవించింది ఆ తల్లి.‘‘ఏమైనా విశేషమా?’’ఇంకెవ్వరు వినీవిననట్లు అడుగుతున్న తల్లి మాటలకు, లేదన్నట్లు తలూపింది చిత్ర.‘‘సంతోషంగా ఉండు, అది చాలు. వాళ్ళే వస్తారు, టైమ్‌ వచ్చినప్పుడు.’’ఇల్లంతా కలియతిరిగింది. నెలన్నర రోజులు ప్రతి పనికి తల్లిని వెంట బెట్టుకొని తిరిగింది చిత్ర.కూతురు మనసు అర్థమైనట్లు రుక్మిణమ్మ కూడా వెనకెనుకే తిరిగింది. ఇద్దరిలోనూ అంతర్లీనంగా ఒకటే ఆలోచన, ఒకటే బాధ.

‘ఏమో, ఇది చివరి చూపేమో?’తన చిన్ననాటి సంగతులు తల్లి పదే పదే మాట్లాడుతుంటే ఒక్కో మాటను మనసులో రికార్డ్‌ చేసుకుంది చిత్ర. అడిగి అడిగి తల్లి చేత ఆమె చిన్నప్పటి విషయాలు చెప్పించుకుంది. ఒకరి మనసు ఒకరు అర్థం చేసుకున్నట్లు ప్రవర్తించారు తల్లీ కూతుళ్ళు. ‘స్త్రీలకు ఓ రహస్య భాష’ ఉంటుందని బాగా చదువుకున్న ఓ పెద్దాయన చెప్పిన మాట అక్షరసత్యంలా ప్రవర్తించారు ఆ ఇద్దరూ.వీసా స్టాంపింగ్‌ పని కొంచెం ఆలస్యమవుతుంటే, లోపల్లోపల ఇద్దరూ సంతోషించారు. ఇంకొంచెం కాలంగడపవచ్చని.కూతురు తిరిగి వెళ్లిపోతుందని తెలుసు రుక్మిణమ్మకు.మళ్ళీ తల్లిని చూసేవరకు నమ్మకం తక్కువే అని చిత్రకు కూడా తెలుసు.అయినా చిత్ర వెళ్లిపోవాలి.రుక్మిణమ్మ కూడా వెళ్లిపోవాలి - ఒక రోజు!మరో వారంలో చిత్ర అమెరికా బయలుదేరుతుందనగా కూతుర్ని, కోడల్ని దిల్‌సుఖ్‌నగర్‌ బాబా గుడికి బయలు దేరదీసింది రుక్మిణమ్మ. బాబా దర్శనం, హారతి ముగిసి ప్రసాదం తీసుకున్నాక గుడి ఆవరణలోనే కూర్చోబెట్టింది. తల్లి ఏదో చెప్ప బోతున్నట్లు అర్థమైంది చిత్రకు. సుధ కూడా ఊహించగలిగింది అత్తగారి మనస్సులో ఏదో ఉందని.కొబ్బరి చెక్కను కొట్టి కళ్ళకద్దుకొని బాబాను స్మరించుకొని కోడలుకి, కూతురుకి చెరో ముక్కా ఇచ్చి తనో ముక్క తీసుకుంది. ప్రసాదం తినే వరకు ఏమీ మాట్లాడలేదు, ఆలోచనలకు మాటల్ని పొదుగుతున్నట్లు.

*************

తల్లిని చుట్టుకొని వదలకుండా ఏడుస్తున్న పదేళ్ళ రుక్మిణిని బలవంతాన విడదీశారు బంధువులు.ఒకొక్క కార్యక్రమం మొదలైంది.ఆమెను కూర్చోబెట్టి స్నానం చేయించారు. మంత్రాలు చదువుతూ కుండలతో నీళ్ళు పోస్తున్నారు.అమ్మకు చన్నీళ్ళు పడవంటూ రుక్మిణి పెద్దగా ఏడుస్తుంటే మేనత్త ఏడుస్తూ ఆ పిల్లను దగ్గరకు తీసుకొని సముదాయించింది.ఆ తర్వాత ఆమె మొహాన అర చేయంత పసుపు ముద్ద పులిమారు. పెద్ద బొట్టుపెట్టారు. తల కొంచెం ముందుకు వంచి నీళ్ళుకారుతున్న ఆ జుట్టులో ఓ మల్లెపూల దండ తురిమారు.తడిసిన చీరను విప్పి మరో కొత్త చీరను చుట్టబెట్టారు. ఆమె వేరొకరిలా కనిపిస్తోంది.అదంతా చూడకుండా పిల్లదాన్ని పక్కకు తీసుకెళ్ళే ప్రయత్నం మేనత్త చేసింది కానీ రుక్మిణి హఠం చేసి అక్కడే ఉండి ఆ కార్యక్రమం మొత్తం చూసింది. రుక్మిణికి తాను చూస్తోంది అమ్మ అనిపించలేదు. మరేదో రూపం ఎత్తినట్లు అనిపించింది.

‘‘అది మా అమ్మ కాదు. అలా చేయొద్దు, అవన్నీ తీసెయ్యండి’’ అంటూ అరిచి అరిచి ఏడ్చి సొమ్మసిల్లిపోయింది రుక్మిణి. ఆ తర్వాత మూసిన కన్ను మరో పది రోజుల వరకూ తెరవలేదు.ఆ తర్వాత తల్లి ఎప్పుడు గుర్తొచ్చినా అమ్మ వారిని చూసినట్లు భయపడేది. జ్వరం వచ్చేది.

*************

ఏం చెపుతుందో అన్నట్లు రుక్మిణమ్మ వంకే చూస్తున్నారు చిత్ర, సుధ.చేతికున్న గాజులు తీసి ఒక చేతి గాజులు సుధకు, మరో చేతి గాజులు చిత్రకు ఇచ్చింది. చెవికున్న వజ్రపు దుద్దులు తీసి సుధ చేతిలో పెట్టింది. ముక్కున మెరిసే మూడు రాళ్ళ వజ్రపు ముక్కు పుడక తీసి చిత్ర చేతిలో పెట్టింది. మెడలో గొలుసు తీసి చిత్ర కిచ్చింది. సుధ వైపు తిరిగి ‘‘ఇంటి దగ్గరున్న గొలుసు నీకు’’ అన్నది.చిత్ర కళ్లల్లో నీళ్ళు. తల్లి ఏం చేస్తోందో, ఎందుకు చేస్తోందో అర్థమై, పట్టుకొని ఏడ్చేసింది. సుధ మాత్రం కొంచెం ఆశ్చర్యంగా, ‘‘ఏమిటత్తయ్యా.. మీరు మరీనూ. ఇప్పుడెందుకివన్నీ? చిత్రకు ఇస్తే అర్థముంది కానీ నాకెందుకు? మీ వొంటి మీదనే ఉంచుకోండి సంతోషంగా’’ తనకిచ్చిన వాటిని తిరిగి ఇచ్చేయబోయింది.ఇద్దరినీ వారించింది రుక్మిణమ్మ.‘‘ఈ కొవిడ్‌ వచ్చి తగ్గాక ఏ రోజెలా ఉంటుందో ఊహించలేం. నాకేం దిగులు, భయం, బాధ లేదు. ఇది నా బాధ్యత. ఇవి కేవలం బంగారు నగలో, నా ఆస్తి మాత్రమో కాదు. ఒక్కో నగకు ఒక్కో కథ. కొన్ని జ్ఞాపకాలు. కొన్ని మీకు తెలుసు, కొన్ని నాకు మాత్రమే తెలుసు. అవన్నీ చెప్పే సమయం ఇక్కడ కాదు. అవకాశం వస్తే ఆ కథలు నా మనవరాళ్లకు చెప్తా.నేనిప్పుడు చెప్పాలనుకున్నది నా భవిష్యత్తు గురించి. నా జీవితం గురించి పెద్ద పెద్ద నిర్ణయాలు తీసుకునే అవకాశం ఎప్పుడూ రాలేదు. కానీ ఇవాళ నేనొక ముఖ్యమైన నిర్ణయం తీసుకున్నా. అందుకు మీ ఇద్దరి సహకారం కావాలి.’’ఆమె మనసులో ఏముందో ఊహించే ప్రయత్నం చేశారు చిత్ర, సుధ.ఇవాళో, రేపో నేనెళ్ళిపోయే రోజు ఒకటొస్తుంది. నా వీడ్కోలు గురించి నాదొక చిన్న కోర్కె. ఈ జీవితంలో ఎన్నో చావులు చూశా. చావు తెచ్చిన బాధ కన్నా, నన్ను బాధ పెట్టిందేమిటో తెలుసా? చనిపోయిన వాళ్ళను మళ్ళీ మళ్ళీ చంపేసే కొన్ని క్రతువులు. మతం పట్ల నాకు సంపూర్ణ నమ్మకం. కానీ కొన్ని పద్ధతులు అర్థం లేనివిగా అనిపిస్తాయి.

మా అమ్మ చనిపోయినప్పుడు నాకు పదేళ్ళు. అమ్మ పోయిందన్న బాధ కన్నా, ఆమె మృత దేహానికి జరిగిన చివరి స్నానాలు, తాళ్లతో ఆ పాడెకు కట్టేయడం అవన్నీ నేనప్పటికీ మర్చిపోలేకపోయా. ఆ తర్వాత అమ్మను ఎప్పుడు తల్చుకున్నా, ఆ చివరి మొహమే గుర్తొచ్చేది. అది మరింత బాధపెట్టేది. భయపెట్టేది. ఆ దృశ్యం చూడటం ఇష్టంలేక కొన్నాళ్ళకు అమ్మను జ్ఞాపకం చేసుకోవటం మానేశా. అమ్మ బతికున్నప్పటి జ్ఞాపకాలను బలవంతంగా గుర్తు తెచ్చుకునే ప్రయత్నం చేసి విఫలమయ్యా. నా దృష్టిలో విస్మృతే అసలైన మరణం. నా దగ్గరి వాళ్ళ చావులన్నీ అలా బాధ పెట్టే జ్ఞాపకాలే.మీకలా జరగటం నాకిష్టం లేదు. మీ జ్ఞాపకాల్లో నేను సంతోషంగా తిరుగుతూ ఉన్నంత కాలం నేను జీవించినట్లే. ఆ రకమైన కర్మకాండ వద్దంటోంది పూర్తిగా వ్యక్తిగత అయిష్టతతోనే.

 అర్థం చేసుకోండి.నన్ను సంతోషంగా సాగనంపండి. ఏడుపులొద్దు. నాకిష్టమైన చీర కట్టండి. వేరే అలంకరణలు వద్దు. నా పేరిట ఓ పది మంది బీదలకు అన్నం పెట్టండి. నాకు కర్మకాండలు చేసే బదులు, కుదిరితే అనాథ శవాలకు శాస్త్రోక్తంగా దహనక్రియలు చేయండి. సుధా, అబ్బాయికి నువ్వే నచ్చచెప్పాలి.చిత్రా.. అంత దూరం నుంచి కేవలం నా శవాన్ని చూడటానికి రావాలని ప్రయత్నించకు. బాబా చెప్పినట్లు, నేనంటే కేవలం ఈ దేహం కాదు. నీ మనసులో నేనెప్పుడూ ఉంటానని తెలుసు. ఆ స్మృతుల్లో నేనెప్పుడు లేకుండా పోతానో అదే నా మరణం’’ రుక్మిణమ్మ గొంతు కొంచెం రుద్ధమైంది.‘‘నాకోసం ఇది చేయగలరా?’’ చిత్ర, సుధల వైపు ఆమె చేతులు చాపింది. ఇద్దరూ ఆమె చేతుల్లో చేయి వేశారు.చిత్ర మనసు దిగులు మేఘమైంది. తల్లిని హత్తుకుపోయింది, కళ్ళల్లో నీళ్ళతో. తల్లి కూతుళ్ళిద్దరూ అలా ఒకరినొకరు హత్తుకు పోయి కొద్దిసేపు ఉండిపోయారు.ఏం మాట్లాడాలో సుధకు తెలియలేదు. ‘అత్తమ్మ కోరుకున్నట్లు ఆమెను పంపించటం ధర్మం. కానీ భర్త ఏమంటాడో?’‘‘మీరు కోరుకున్నట్లు జరుగుతుంది అత్తమ్మ. ఎక్కువ ఆలోచించవద్దు’’ హామీ ఇచ్చింది సుధ.రుక్మిణమ్మ మొహంలో ఓ నిశ్చింత. ఓ ప్రశాంతత.

తన స్నేహితురాలు రూత్‌ వాళ్ళ అమ్మ డెబ్బీ చనిపోయినప్పుడు జరిగిన ఫ్యూనరల్‌ సర్వీస్‌ కళ్ల ముందు కదలాడింది చిత్రకు.అప్పటికి డెబ్బీ చనిపోయి వారం. వాళ్ళ మతాచారం ప్రకారం చర్చిలో కానీ, క్రెమటేరియంలో కానీ సర్వీస్‌ జరుగుతుంది. చర్చిలో జరిగిన లిమిటెడ్‌ సర్వీస్‌కి వెళ్ళింది చిత్ర, నల్ల డ్రెస్‌ ధరించి, చేతిలో బొకేతో.దుఃఖానికి, వీడ్కోలుకు సంకేతంగా అందరూ నల్ల డ్రెస్సుల్లో.రూత్‌, ఇతర కుటుంబ సభ్యులు మౌనం గానే అతిథులను ఆహ్వానిస్తున్నారు. వచ్చిన వాళ్ళు బుగ్గ మీద ఓ చిన్న స్పర్శతో, కరచాలనంతో పలకరించి ‘‘టౌటటడ జౌట డౌఠట జూౌటట’’ అంటూ ముందుకు సాగుతున్నారు. ఒకరికొకరికి ఆరడుగుల దూరం. మొహానికి మాస్క్‌లు.తెరిచి ఉన్న కాస్కేట్‌లో నుంచి డెబ్బీని చూసి వచ్చి కుర్చీల్లో కూర్చుంటున్నారు. చిత్ర కూడా కాస్కెట్‌ దగ్గరకు వెళ్ళింది. డెబ్బీ మొహంలో ఒక ప్రశాంతమైన చిరునవ్వు. ఆమె మొహం మీది ముడుతలు నిద్రలోని సుదీర్ఘ స్మృతుల్లా.

పింక్‌ డ్రెస్‌ మీద ఆకు పచ్చ పూలు,లతలతో ఆమె ఏదో తోటలో పడుకొని ఉన్నట్లుంది. చక్కటి అలంకరణ, చెవి రింగులు, మెడలో ముత్యాల దండ, చేతిలో పూలగుత్తితో ఆమె చిన్న కునుకు తీస్తున్న పెళ్లి కూతురులాగా ఉంది. నిండైన జీవితం గడిపిన ఆమెకు సంతోషపు వీడ్కోలు. అలా ఆమెను చూస్తున్న కొద్దీ చూడాలనిపించేలా ఉంది. డెబ్బీ రూపాన్ని అలాగే మనసులో నింపుకొని వచ్చి మూడో వరుస లో ఓ కుర్చీలో కూర్చుంది చిత్ర. అవసరం మేరకు గుస గుసలుగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఏదో మ్యూజిక్‌ కాన్సర్ట్‌కి వెళ్ళినట్లు ఉంది చిత్రకు.‘‘ఐ్‌ఝ ్టజ్ఛి ట్ఛటఠటట్ఛఛ్టిజీౌుఽ ్చుఽఛీ ్టజ్ఛి జూజీజ్ఛ’’ అంటూ ప్రీస్ట్‌ తమ మతగ్రంథం నుంచి ఉటంకిస్తూ సర్వీస్‌ని ప్రారంభించారు. ఆ తర్వాత డెబ్బీ జీవితం గురించి నాలుగు మాటలు మాట్లాడారు. ‘‘ఖీజ్ఛి ఔౌటఛీ జీట ఝడ ఖిజ్ఛిఞజ్ఛిటఛీ ’’ వెర్సెస్‌ కొన్ని చదివారు. రూత్‌ తన తల్లి జీవితం గురించి మాట్లాడితే, ఆమె అన్నయ్య ఒక కవిత చదివాడు. ఒకరిద్దరు ఆప్త మిత్రులు డెబ్బీతో తమ జ్ఞాపకాలను పంచుకున్నారు.

తన స్నేహితురాలు రూత్‌ వాళ్ళ అమ్మ డెబ్బీ చనిపోయినప్పుడు జరిగిన ఫ్యూనరల్‌ సర్వీస్‌ కళ్ల ముందు కదలాడింది చిత్రకు.అప్పటికి డెబ్బీ చనిపోయి వారం. వాళ్ళ మతాచారం ప్రకారం చర్చిలో కానీ, క్రెమటేరియంలో కానీ సర్వీస్‌ జరుగుతుంది. చర్చిలో జరిగిన లిమిటెడ్‌ సర్వీస్‌కి వెళ్ళింది చిత్ర, నల్ల డ్రెస్‌ ధరించి, చేతిలో బొకేతో.దుఃఖానికి, వీడ్కోలుకు సంకేతంగా అందరూ నల్ల డ్రెస్సుల్లో.రూత్‌, ఇతర కుటుంబ సభ్యులు మౌనం గానే అతిథులను ఆహ్వానిస్తున్నారు. వచ్చిన వాళ్ళు బుగ్గ మీద ఓ చిన్న స్పర్శతో, కరచాలనంతో పలకరించి ‘sorry for your loss’’ అంటూ ముందుకు సాగుతున్నారు. ఒకరికొకరికి ఆరడుగుల దూరం. మొహానికి మాస్క్‌లు.తెరిచి ఉన్న కాస్కేట్‌లో నుంచి డెబ్బీని చూసి వచ్చి కుర్చీల్లో కూర్చుంటున్నారు. చిత్ర కూడా కాస్కెట్‌ దగ్గరకు వెళ్ళింది. డెబ్బీ మొహంలో ఒక ప్రశాంతమైన చిరునవ్వు. ఆమె మొహం మీది ముడుతలు నిద్రలోని సుదీర్ఘ స్మృతుల్లా.

పింక్‌ డ్రెస్‌ మీద ఆకు పచ్చ పూలు,లతలతో ఆమె ఏదో తోటలో పడుకొని ఉన్నట్లుంది. చక్కటి అలంకరణ, చెవి రింగులు, మెడలో ముత్యాల దండ, చేతిలో పూలగుత్తితో ఆమె చిన్న కునుకు తీస్తున్న పెళ్లి కూతురులాగా ఉంది. నిండైన జీవితం గడిపిన ఆమెకు సంతోషపు వీడ్కోలు. అలా ఆమెను చూస్తున్న కొద్దీ చూడాలనిపించేలా ఉంది. డెబ్బీ రూపాన్ని అలాగే మనసులో నింపుకొని వచ్చి మూడో వరుస లో ఓ కుర్చీలో కూర్చుంది చిత్ర. అవసరం మేరకు గుస గుసలుగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఏదో మ్యూజిక్‌ కాన్సర్ట్‌కి వెళ్ళినట్లు ఉంది చిత్రకు.‘‘I’m the resurrection and the life’’ అంటూ ప్రీస్ట్‌ తమ మతగ్రంథం నుంచి ఉటంకిస్తూ సర్వీస్‌ని ప్రారంభించారు. ఆ తర్వాత డెబ్బీ జీవితం గురించి నాలుగు మాటలు మాట్లాడారు. ‘‘The Lord is my Shepherd  ’’ వెర్సెస్‌ కొన్ని చదివారు. రూత్‌ తన తల్లి జీవితం గురించి మాట్లాడితే, ఆమె అన్నయ్య ఒక కవిత చదివాడు. ఒకరిద్దరు ఆప్త మిత్రులు డెబ్బీతో తమ జ్ఞాపకాలను పంచుకున్నారు.

ప్రార్థన ముగిశాక ఓ నిముషం మౌనం. ఆ మౌనక్షణంలోనే డెబ్బీకి వీడ్కోలు పలికారు. ఆలోచనకు సంకేతం ఆ మౌన క్షణం. డెబ్బీతో అనుబంధం గురించి మౌనంగా ఆలోచించుకో గలగాలి. ఆ క్షణం మరెన్నో క్షణాలఆలోచనలకు ప్రారంభం. ఆ ఆలోచన ఆ రోజు అక్కడితో ఆగిపోదు. ఆ తర్వాత ఛిౌఝఝజ్ట్ట్చీజూ కార్యక్రమం. అంటే మృతదేహాన్ని పూడ్చి పెట్టే కార్యక్రమం. అప్పుడు చెప్పే మాటలు హిందూ ధర్మంలో చెప్పే పాంచ భౌతిక శరీరం అన్నదానికి సరిగ్గా సరిపోయేలా ఉండటం చూసి చిత్ర ఆశ్చర్యపోయింది.చిన్న ప్రార్థనతో ఆ కార్యక్రమం ముగిసింది.ఆ తర్వాత అందరూ చర్చికి అనుబంధంగా ఉన్న మరో పెద్ద హాలులో లంచ్‌, సోషల్‌ గేదరింగ్‌కి కలిశారు. రూత్‌తోను, మిగతా స్నేహితులతోనూ కొద్దిసేపు గడిపి ఇంటికొచ్చేసింది. ఆ రోజంతా చిత్రకు ఎంత ఆలోచించవద్దనుకున్నా హిందూ కర్మకాండ ప్రతి క్షణం గుర్తుకు వచ్చింది. కర్మకాండలోని ప్రతి తంతుకి ఏదో ఒక అంతరార్థం ఉండే ఉంటుంది. ఏ తంతు ఎందుకు చేస్తారో తెలియకపోయినా వాటి పట్ల గౌరవం ఉండేది చిత్రకు. కానీ అమ్మ చివరి కోర్కె విన్నాక, ఆమె వ్యక్తిగత ఇష్టాన్ని మన్నించటం మర్యాదని చిత్రకు అర్థమైంది.

*************

అమ్మ ఇక లేదన్న దిగులు చిత్ర లోపల సుళ్ళు తిరుగుతోంది. కానీ అమ్మకిచ్చిన మాట ప్రకారం ఏడవదల్చుకోలేదు. అమ్మ జ్ఞాపకాలు దిగుడు బావి లోంచి పైకొస్తున్నాయి. అక్కడ జరిగే అమ్మ వీడ్కోలుని ఓ అందమైన దృశ్యంగా ఊహించుకుంటూ ప్రశాంతంగా కళ్ళు మూసుకుంది చిత్ర.

కల్పనారెంటాల 

 

నవ్య వీక్లీ లో నా కథ " ఇట్స్ నాట్ ఓకే "

నవ్య వీక్లీ లో ( జూలై 1 సంచిక లో) ప్రచురితమైన నా కథ " ఇట్స్ నాట్ ఓకే".....

ఇట్స్ నాట్ ఓకే

"నీతో ఒక ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడాలి. పర్సనల్. బార్న్స్ అండ్ నోబుల్ దగ్గర కలవటం కుదురుతుందా?’ ఆఫీస్ నుంచి బయలుదేరబోతుంటే వైదేహి  నుంచి వచ్చిన టెక్స్ట్ మెసేజీ చూసి శృతి ఆగిపోయింది . వైదేహి ని  కలిసి దాదాపు నెల రోజులకు పైగా అయింది. ఈ మధ్య ఫోన్ కాల్స్ కూడా లేవు. అలాంటిది హఠాత్తుగా ఒక  టెక్స్ట్ మెసేజీ,  అది కూడా ముఖ్యమైన విషయం అని వచ్చేసరికి శృతి కి కొంచెం కంగారుగా అనిపించింది.

ఒక్క సారి వాచీ వంక, మొబైల్ వంక చూసింది. ఒకటి కాలం కోసం, రెండోది  సెల్ ఫోన్ గుప్పెట్లో వున్న భౌతిక, మానసిక ప్రపంచాల కోసం. ఆ మొబైల్ లోనే ఆమె జీవితం మొత్తం గూడు కట్టుకొనుంది.   చేయాల్సిన పనులు, ఇంటా,  బయటా చేయించాల్సిన పనులు, అపాయింట్మెంట్ లు, రిమైండర్లు, నోట్స్, కట్టాల్సిన బిల్లులు మొత్తం గా ఆమె  జీవితపు bucket list అంతా ఆ మొబైల్ లో నిక్షిప్తమై ఉంది, రాక్షసుడి ప్రాణం చిలకలో ఉన్నట్లు.

స్మార్ట్ ఫోన్ లో  ఒక్క సారి To Do List చూసింది. ఒక గంటో, ఒక రోజో ఆలస్యమైతే టోర్నాడో లో , వరదలో వచ్చే ప్రమాదమేమీ లేదని అర్థమయ్యాక,  " see you girl," అని వైదేహి కి  రిప్లై ఇచ్చింది.

అమెరికా లోని టెక్సాస్ రాష్ట్రం లో డాలస్, హ్యూస్టన్ లతో పోలిస్తే, ఆస్టిన్ కొంచెం చిన్న ఊరు.  ట్రాఫిక్ లేని సమయాల్లో ఊర్లో ఎక్కడికి వెళ్లాలన్నా ఓ పావుగంట, అరగంట కన్నా ఎక్కువ సమయం పట్టదు. రీసెర్చ్ బులవార్డ్ రోడ్డు మీద నార్త్ లో శృతి ఆఫీస్ ఉంటే, ఒక యూ టర్న్ తీసుకొని రీసెర్చ్ బులవార్డ్ సౌత్ మీదకొస్తే బార్న్స్ అండ్ నోబుల్ బుక్ స్టోర్
వస్తుంది. హైవే ఎక్కితే పది నిముషాలే కానీ ఆ ఫ్రాంటేజీ రోడ్డు మీద వెళ్లటమే శృతి కి  ఇష్టం.

 హైవే ఎక్కితే తొందర తొందరగా గమ్యానికి చేరుకుంటాము. కానీ శృతి కి ఆ పరుగు పరుగు ఇష్టం లేదు. రోజూ ఆఫీస్ కి వచ్చి వెళ్లే చిన్నపాటి  కారు ప్రయాణాన్ని కూడా నెమ్మదిగా ఎలాంటి అనవసర పరుగులు లేకుండా ఇష్టమైన పాటలు వింటూ అనుభూతిస్తూ వెళ్లాలనిపిస్తుంది . వైదేహి  చెప్పబోయే అంత ముఖ్యమైన , వ్యక్తిగతమైన విషయం ఏమై ఉంటుందా అని శృతి డ్రైవింగ్ చేస్తూ ఆలోచనలో పడింది .

                                        ***

వైదేహి , శృతి ల మధ్య స్నేహం విచిత్రంగా జరిగింది. సామాన్యంగా కొత్తగా ఏ ఇద్దరు తెలుగు వాళ్ళు ఏ షాపింగ్ మాల్ లోనో, గ్రోసరీ స్టోర్ లోనో ఎదురెదురుపడితే చిన్నపాటి చిరునవ్వు నవ్వటానికి కూడా ఇబ్బంది పడుతూ , చూడనట్లు పక్కకు తప్పుకొని వెళ్లిపోతుంటారు. అలాంటిది హఠాత్తుగా గ్రోసరీ షాప్ లో కలిసిన వీళ్ళిద్దరి  స్నేహం ఓ ఏడాది గా  గా   పెరిగి
పెద్దదవుతోంది .

వైదేహి  వాళ్ళు బోస్టన్ నుంచి అప్పుడే  కొత్తగా ఆస్టిన్ కి రీలొకేట్ అయ్యారు. కందిపప్పు, కూరగాయలు కొనటానికి వైదేహి  , ఇండియన్ గ్రోసరీ షాప్ కి వస్తే అక్కడ జామపళ్లు, సీతాఫలం పళ్ళు కనిపించాయి. వాటిని చూడగానే బోలెడు ఉత్సాహ పడిపోయింది. ఆ ఉత్సాహంతోనే అక్కడే నిలబడి అతి జాగ్రత్త గా జామపళ్ళను,సీతాఫలం పళ్లను ఎంపిక చేసుకుంటున్న శృతి తో  మాటలు కలిపింది.
కొత్తగా  వచ్చిన వైదేహి కి  ఊర్లో ఎక్కడెక్కడ ఏమున్నాయో చెప్పింది  శృతి. అలా ఇద్దరి మధ్య మొదలైన స్నేహం నెలకొకసారైనా  బయట కలిసి ఓ కప్పు కాఫీ తాగే వరకు వచ్చింది. అయితే ఎప్పుడు కలిసినా  పిల్లల చదువులు, కమ్యూనిటీ గాసిప్ లు,  లోకాభిరామం విషయాలు తప్ప ఎవరి వ్యక్తిగత విషయాలు మరీ లోతుగా మాట్లాడుకోవాల్సిన అవసరం రాలేదు.

వైదేహి  ముఖ్యమైన విషయం, వ్యక్తిగతం అనేసరికి విషయం ఏదో పెద్దదని   శృతి
కి అర్థమయింది . శృతి అలా ఆలోచనల్లో ఉండగానే బార్న్స్ అండ్ నోబుల్ వచ్చేసింది. కారు పార్క్ చేసి బుక్ స్టోర్ కి వెనుక వైపు ఉన్న పార్క్ లోకి నడిచింది శృతి.

2.

అది పెద్ద పార్క్ కాదు కానీ ముచ్చటగా ఒక పక్క చిన్న సరస్సు , మరో వైపు పిల్లలు ఆడుకోవటానికి చిన్న చిన్న జారుడు బండలు ఉన్నాయి.ఒక పక్క పిల్లల్ని ఆడించే వాళ్ళు ఆడిస్తున్నారు. మరో పక్క పార్క్ లో సాయంత్రం చల్లటి వేళ ప్రకృతి ని ఆస్వాదిస్తూ నడిచే వాళ్ళు నడుస్తున్నారు. ఇంకో వైపు   సిమెంట్ టేబుల్స్ ఉన్నాయి. ఒక టేబుల్ దగ్గర నెమ్మదిగా కాఫీ  సిప్ చేస్తూ ఏదో దీర్ఘాలోచనలో వైదేహి  కూర్చొని ఉంది. వైదేహి ని  పలకరిస్తూ ఏమిటి విషయం అన్నట్లు  చూసింది శృతి . వైదేహి   మొహం విచారంగా లేదు, సంతోషంగా లేదు. ప్రశాంతంగా లేదు, అశాంతిగానూ లేదు. కేవలం గంభీరంగా ఉంది. అలా వైదేహి ని  ఎప్పుడూ చూడకపోవటం తో శృతి కొంచెం ఆశ్చర్య పడింది .

"Is ever thing alright ?" కొంచెం ఆందోళన గా  అడిగింది.

“యెస్...” తల వూపుతూ శృతి కోసం తీసుకున్న కాఫీ కప్పు ను ఆమె చేతికి
అందించింది వైదేహి. గంభీరంగా ఉన్న వైదేహి వంకే చూస్తోంది శృతి,  ఏం మాట్లాడబోతోందా అన్నట్లు.

" డైవోర్స్ కి ఫైల్ చేశాను." నేరుగా అసలు విషయం లోకి వచ్చేసింది   వైదేహి .

"వ్వాట్? అసలేమైంది?ఒకటే సారి ఈ  డైవోర్స్ నిర్ణయం ఏమిటి?" శృతి మాటల్లో కనిపిస్తున్న ఆందోళన ను చూసి ఇప్పుడంతా  బాగానే ఉంది, నువ్వేం కంగారు పడకు అన్నట్లు ఆమె చేతి మీద చెయ్యి వేసింది వైదేహి .
 అప్పుడే తగిలిన పచ్చి గాయం లాగా , ఎప్పటికీ మర్చిపోలేని ఓ పీడ కల గా మళ్ళీ కొత్త గా కళ్ళకు కట్టినట్లు   కనిపిస్తోంది వైదేహి కి.

                                         ***

౩. ఒక శుక్రవారం ఉదయం.

ఫోన్ లో పెట్టుకున్న అలారం బీప్ కన్నా చాలా చాలా ముందే మెలకువ వచ్చేసింది వైదేహి కి.  కనురెప్పలు తెరుచుకున్నాయి కానీ ఒంట్లోని నరాల్లో  ఏ మాత్రం కదలిక  లేనట్లు,కండరాలన్నీ ఎక్కడికక్కడ మంచు లో కూరుకుపోయినట్లు మొద్దు బారి పోయి ఉన్నాయి. శరీర కణాల్లో ఏ మాత్రం జీవం లేనట్లు నిశ్చింత గా నిద్ర పోతున్నాయి. ఒక్క క్షణం వైదేహి కి  తానూ బతికున్నదో, చనిపోయిందో కూడా అర్థం కాలేదు. దేహం లోంచి విడివడి పోయి తన ఆత్మ ఒక సాక్షీభూతం గా దూరం గా నిలబడి శరీరాన్ని చూస్తున్న ఫీలింగ్ వైదేహి లో. చేతి ని, కాళ్ళను కదపాలని ప్రయత్నించింది. అసలు అవి ఉన్నాయని కూడా తెలియనట్లు అనిపించింది. మానసికంగా , శారీరకంగా విశ్వ ప్రయత్నం చేసాక ఎక్కడో
చిన్నపాటి కదలిక. మెలకువ  వచ్చాక ఓ పావు గంట పట్టింది మంచం మీద నుంచి
కాళ్ళు కింద పెట్టడానికి.  అటు పక్కకు తిరిగి పడుకున్న రాఘవ గొంతు లోంచి
వస్తున్న గురక ను బట్టి  అతను గాఢ నిద్ర లో ఉన్నట్లు తెలుసు ఆమె కు.  తన
శరీరం , తన మనసు ఏం మాట్లాడుతున్నాయో అతన్ని లేపి చెప్పాలని ఉంది. కానీ
దాని వల్ల ఎలాంటి ఉపయోగం లేదని తెలుసుకాబట్టి ఆ ప్రయత్నం మానుకొని లేచి
నెమ్మదిగా వెళ్ళి అక్కడున్న కిచెన్ బార్  స్టూల్ మీద తన శరీరాన్ని కూలదోసింది.

పొద్దుపొద్దుటే ఈ “ ఫైబ్రో  మయాల్జియా “ పెట్టే బాధలు ఇవాళ కొత్త కాదు వైదేహి కి . ఒళ్లంతా కండరాల నొప్పులు. శరీరమంతా ఒక బాధాసప్తసతి లాగా ఉంటుంది.  ఈ రోగానికి ప్రత్యేకంగా ఏం మందులు ఉండవు అంటూనే డాక్టర్లు ఏవో మందులు ఇస్తూ ఉంటారు. పెయిన్ మేనేజ్మెంట్ తప్ప ఇది తగ్గే రోగం కాదు అని ఆమె కు కూడా తెలుసు. కానీ  ఉదయం లేవకుండా, అమూల్య ను స్కూల్ కు పంపకుండా ఉండటం ఎలా సాధ్యం? చాలా ఉద్యోగాలతో పాటు అమెరికా లోని హాయైన జీవితానికి డ్రైవర్ ఉద్యోగం కూడా చేయాలి కదా అనుకొని నిట్టూర్చింది.

వయస్సు ముప్పై లలోనే ఉన్నా  ఉదయం పూట  ఏదో ముసలితనం వచ్చినట్లు ప్రవర్తించే శరీరం వంక చూసుకుంది వైదేహి .  అలాగే లేచి అటూ ఇటూ కండరాల పెను నిద్దర ను వదిలించే ఎక్సర్ సైజులను చేయటం మొదలు పెట్టింది. ఉన్నట్లుండి కలుక్కున ఎక్కడో పట్టేసింది. నడుం పై భాగం ఒక ముక్క గా , కింద భాగం మరో ముక్క గా  దేహం రెండు గా విడిపోయినట్లు  విపరీతమైన నొప్పి.
అతి కష్టం మీద  నేల మీద కు ఒరిగి పోయింది. ఆ నొప్పి లోంచి అమ్మా అన్న కేక గట్టిగా బయటకు వచ్చింది.  కానీ అమెరికా లో అమ్మ లకు అమ్మలు  ఎవరూ పక్కన ఉండరు కదా. అయిదు నిముషాలు ఆ నొప్పి ని భరించింది. నొప్పి క్షణం క్షణం ఎక్కువవుతోంది ఇక భరించలేక “ రాఘవా,రాఘవా” అంటూ గట్టిగా కేకేసింది .

ఓ పదిసార్లు గట్టిగా అరిచాక కానీ రాఘవ కు మెలకువ  రాలేదు. కళ్ళు  నులుముకుంటూ కిచెన్ లోకి వచ్చాడు. నిద్రాభంగం అయిందన్న చికాకు ఆ మోహంలో స్పష్టం గా కనిపిస్తోంది.

“ ఎవరు చచ్చారని అంత కేకలేస్తున్నావు?” అంటూ వైదేహి కోసం  అటూ ఇటూ చూసాడు. నిద్ర మత్తు లోంచి కళ్ళు  ఇంకా బయటకు రానంటున్నాయి కాబోలు అంతా మసక మసక గా కనిపించింది. కళ్ళు విదిల్చుకొని సరిగా చూసాడు . అప్పుడు కనిపించింది నేల మీద ఓ మూట లా రెండు కాళ్ళు వెనక్కు మెలికపడి కూర్చొన్న వైదేహి  .

వైదేహి కి  శరీరం లోని నొప్పి ని దాటి మరింత నొప్పి పెట్టింది రాఘవ అన్న మాటలు .

“ ఏమిటీ ఎక్సర్ సైజు లు చేసావా?  ఫిజియో థెరపీ కి డబ్బులు వదిలించటం తప్ప  అవి నీకు రావు. నువ్వు చేయలేవు. “ విసుక్కుంటూ వైదేహి ని  పైకి లేపాడు.

వైదేహి కి  అక్కడే కూలబడిపోయి పైకి లేవకుండా భీష్ముడి లాగా “ స్వచ్చంద  మరణం” పొందాలనిపించింది.

రాళ్ళను గుగ్గిళ్ళు గా మార్చగలిగే పతివ్రతలో కోవ లో లేదు  కాబట్టి వైదేహి  చావలేక బతికి పోయింది.

వైదేహి ని  పైకి లేపి , లేచి నిలబడుతుండగానే టక్కున ఆ స్పర్శ ను అర క్షణం కూడా భరించ లేనట్లు వదిలేశాడు రాఘవ. ఆమె కళ్ళల్లోంచి ఓ సన్నటి నీటి పొర, ఎందుకీ జన్మ  అనుకుంటూ.

ఇంకా పూర్తిగా నిలదొక్కుకోకుండానే వదిలేయటం తో కాళ్ళు ఇంకా బాలెన్స్ లోకి రాక కాస్త అటూ ఇటూ ఊగిపోయింది.  గబుక్కున కిచెన్ మధ్య లో ఉన్న బార్ అంచును పట్టుకొని స్టూల్ మీద కూలబడింది.

మనసు లోని నొప్పి ముందు శరీరం లోని నొప్పి చాలా చిన్న గా అనిపించింది. అయినా ఒక్క మాట కూడా బయటకు రానివ్వలేదు  ఆమె .

కిచెన్ బార్ మీద చార్జింగ్ కి పెట్టిన ఫోన్ తీసి మెయిల్స్ చెక్ చేసుకుంటూ “ ఫకింగ్ ఇడియట్. దీన్ని కట్టుకున్నాక నిద్ర సుఖంలేదు. “ గొణుక్కున్నాడు రాఘవ. చీమలు కూడా తిరగని నిశ్శబ్దపు ఇంట్లో అతని మాటలు స్పీకర్ పెట్టినట్లు గట్టిగా వినిపించాయి.

అతన్ని నిద్ర లేపిన ఘోరమైన అపరాధం తనదే అన్నట్లు “ నువ్వు రాత్రి లేట్ గా పడుకున్నావని తెలుసు కానీ పైకి లేవకపోతే అమూల్య ను నిద్ర లేపి స్కూల్ కి తయారు చేయలేను కదా అని పిలిచాను.”

వైదేహి  మాటలకు,  చేత్తో ఇక చాల్లే అన్నట్లు చూపిస్తూ “ ఒక్క రోజైనా మొగుడి ని సుఖ పెట్టావా? ఆ సుఖం గురించి కాదు నేను మాట్లాడుతోంది . డబ్బు తెచ్చి నీ ముఖాన పోస్తున్నాను. అమెరికా లో ఇంత పెద్ద ఇల్లుంది. ఉద్యోగం చేయక్కర లేదు. నన్ను నా ఉద్యోగం చేసుకోనిస్తే చాలు. ఉన్న ఒక్క పిల్ల ను స్కూలు కు దించేస్తే రోజంతా ఖాళీ. మళ్ళీ సాయంత్రం స్కూల్ నుంచి తెచ్చుకోవటం. ఇది పెద్ద పనా? ఇంజనీరింగ్ చేసావు. నీ ఫ్రెండ్స్ అంతా సాఫ్ట్ వేర్ లో ఉన్నారు. నిన్ను ఆ పని కూడా చేయమనటం లేదే. హాయి గా ఇంటి పట్టున ఉండి వంట చేసుకొని మా ఇద్దరినీ చూసుకోవటానికి ఏం పోయేకాలం? ఎప్పుడూ ఏదో ఒక  రోగం?” గురి తప్పని మాటల బాణాలు విసరటం మొదలుపెట్టాడు  రాఘవుడు.

“ ఉద్యోగం చేయొద్దన్నది నువ్వు. ఈ ఫైబ్రో మయాలజియా ఉన్నా కూడా ,మీ పనులు ఏవీ ఆపటం లేదే. అన్నీ చేస్తూనే ఉన్నాను గా. “ ఎదురు సమాధానం చెప్పింది వైదేహి, భర్త మాటలకు ఎదురాడ కూడదని తెలిసినా కూడా.

“ నీకు చేతకాదని తెలుసు కాబట్టే వద్దన్నానే. ఒక్క పని అయినా పర్ఫెక్ గా చేస్తావా? నేను నెల లో సగం రోజులు ప్రయాణం లోనే ఉంటాను. నువ్వు పిల్లను స్కూల్లో దింపటం, స్విమ్మింగ్ కి, ఆర్ట్ క్లాస్ కి, సంగీతం క్లాస్ కి తీసుకెళ్లటమేగా  చేయాల్సింది.  అసలు ఆడదానికి పిల్లల్ని పెంచటం కన్నా వేరే  ముఖ్యమైన పనులేమున్నాయి. అదికూడా కష్టమేనా?”

“ రోజంతా ఇంటి పనులు,అమూల్య పనులతో సరిపోతూనే ఉంది కదా. మధ్యాహ్నం రెండు
మూడు గంటలు  ఖాళీ , అంతే కదా ” చెప్పటం అనవసరం అని తెలిసినా నోరు ఊరుకోక
ఉన్న విషయం చెప్పింది.

“ మొగుడు బయట నానా గడ్డీ తిని రెక్కలు ముక్కలు చేసుకొని కష్టపడి సంపాదించి తెస్తే చీరలు,మేకప్ లు,నగలు అంటూ దాన్ని ఖర్చు పెట్టడమే కదా మీ ఆడవాళ్ళు చేసే పని. అయినా నువ్వసలు ఆడదానివేనా? నువ్వొక   రోగిష్టి మారివి.  ఉన్న ఒక్క పిల్లను సక్రమం గా పెంచటం చేత కాని ఆడదానివి. ఒక్క ఆడ పని అయినా నువ్వు ఇన్నేళ్ళ లో సక్రమం గా చేసావా? "

 ఒక్కో మాటల తూటా నేరుగా వైదేహి మనసు లో దిగబడి పోతోంది. ఎన్ని సార్లు గుచ్చుకున్నాయో ఈ బాణాలు అయినా చెక్కుచెదరని ధీరత్వం తో కాపురం చేస్తూనే
ఉంది వైదేహి.

రాఘవ మాటలకు వైదేహి సమాధానం చెప్పక్కర లేకుండా ఫోన్ గణ గణ మని మోగింది.

రిసీవర్ తీసి కాలర్ ఐడి లో నెంబర్ చూసి  “ఇండియా నుంచి మీ పుట్టింటి వాళ్ళు. వాళ్ళు కాల్ చేసే ఆ వానేజీ ఫోన్ కి కూడా నేనే డబ్బులు కడుతోంది. కూతురు కి పనులు చేయటం కూడా నేర్పించ కుండా నాకు అంటగట్టి వదిలించుకున్నారు”  కార్డ్ లెస్ ఫోన్ ను  కిచెన్ టేబుల్ కు ఆ వైపున ఉన్న వైదేహి వైపు కు బలంగా విసిరేశాడు రాఘవ.

ఫోన్ ఆన్సర్ చేసి విసిరేసాడేమో, రాఘవ మాటలు అవతల వైపు కు వినిపించాయేమో అని సిగ్గుతో చితికిపోతూ ఫోన్  తీసుకుంది.  రాఘవ మాటల మధ్య కాల్ ఆపేయటాన్ని, రింగ్ ఆగిపోవటాన్ని గుర్తించ లేకపోయింది వైదేహి.

“ ఏం ఆడ పనులు చేయటం లేదు నేనీ ఇంట్లో ?  అయినా అసలు నేను ఆడదాన్ని అని నాతొ సంసారం చేయాలని గుర్తుండాల్సింది నీకు , నాకు కాదు. ”  ఆడ దానివి  కాదు అన్న మాటకు ఒళ్ళు తెలియని కోపంతో మాటకు మాట సమాధానం చెప్పింది వైదేహి.

“ ఏమిటే నీతో సంసారం చేసేది? నీకు మదమెక్కువై ఒళ్ళు కొవ్వొక్కి కొట్టుకుంటున్నావు.  సంసారం చేయాల్సింది పిల్లల్ని కనటానికే. అది జరిగాక ఇక సంసారం చేస్తే అది సంసారం కిందకు రాదు. నేను హిందువు ని. తురకోడి లాగా వందమంది పిల్లల్ని కనక్కరలేదు.” సంసారం విషయం ఎత్తేసరికి రాఘవ లో ఎక్కడ లేని కోపం వచ్చింది. ముక్కుపుటాలు అదురుతున్నాయి. మొహమంతా ఎర్రగా మారిపోయింది.

“ నీకు చేత కావటం లేదని చెప్పు.  నీ మగతనం పోయిందని చెప్పు. నీకు ఎరెక్షన్ సమస్య అని చెప్పు. అంతే కానీ  హిందూ ధర్మం, పురాణాల గొడవెందుకు?” వైదేహి సూటి గా అతని కళ్ళల్లోకి చూస్తూ అన్నది ఆ మాట. ఆ చూపు లో,ఆ మాటలో ఒక తెలియని  కచ్చితనం కనిపిస్తోంది. అతని రహస్యాన్ని బట్టబయలు చేయాలన్న కసి కనిపిస్తోంది.

ఆ మాట ను విని తట్టుకోలేకపోయాడు రాఘవ.

“ బజారు ముండ, నీకు సెక్స్ కావాలటే, రా నా మగతనం చూపిస్తాను.అయినా  You
know what, you are not worth to f**** ". విసురుగా దగ్గరకొచ్చి జుట్టు పట్టుకొని వైదేహి ని ఒక్క లాగు లాగాడు. అలా విసురు గా లాగటం తో స్టూల్ మీదున్న వైదేహి కిందపడి పోయింది.

కింద పడటం,    చేతిలో ఉన్న కార్డ్ లెస్ ఫోన్ ను  రాఘవ మొహం మీదకు విసిరేయటం రెండూ ఒక దానివెంట ఒకటి  ఒక్క త్రుటి లో జరిగిపోయింది.

ఫోన్  రాఘవ నుదుటిని కొట్టుకుంటూ వెళ్లి పక్కకు పడిపోయింది.

ఇందాక ఒక సారి పడిపోయిన చోటనే మళ్ళీ దెబ్బ తగిలింది. ఈ సారి నొప్పి మరింత తీవ్రంగా అనిపించింది. కానీ రాఘవ అన్న మాటల కంటే ఆ నొప్పి చాలా మాములుగా భరించగలిగేలా అనిపించింది వైదేహి కి.

 “ నన్ను కొడతావా? ఏం జాతే నీది? నువ్వొట్టి బజారు ముండ వి. నువ్వు బ్రాహ్మణ పుటక పుట్టావా? ఇదేనా మీ వాళ్ళు నీకు నేర్పించింది? “ మాటలు, బూతులు అన్నీ కలిసిపోయి తిడుతూ ఆ రిసీవర్ ని తీసి మళ్ళీ వైదేహి మొహం మీదకు విసిరేశాడు.

సూటి గా వచ్చి వైదేహి నోటి కి ఫోన్  బలం గా  తగలటం తో పళ్ళు పగిలినట్లు రక్తం జివ్వున బయటకు వచ్చింది.

అప్రయత్నంగానే చెయ్యి పెదాల మీద కు వెళ్ళింది. చేతికి ఎర్రటి రక్తం. పెదాల చివర నుంచి రక్తం కిందకు ధార లా కారుతోంది.

ఎన్ని సార్లో అంతకు ముందు  అతని చేత తన్నులుతిన్నది. అయినా ఆ క్షణం భిన్నమైనది.

చేతికి అందిన రిసీవర్ ని తీసుకొని గబగబా 911 డయల్ చేసింది.  రాఘవ పెడుతున్న  హింస గురించి ఒక ప్రవాహం లా  మాట్లాడేస్తోంది  వైదేహి.

ఒక పక్క ఆవేశం, ఒక పక్క బాధ, తెలుగు, ఇంగ్లీష్ లలో కలగాపులగంగా రోప్పుతూ మాట్లాడుతోంది వైదేహి.

అటు పక్క నుంచి ఆపరేటర్ వైదేహి మాటల్ని ఆపుతూ “ మేమ్ . జస్ట్ టేక్ డీప్ బ్రెత్ . నెమ్మది గా చెప్పండి. మీ ఇంటి అడ్రెస్ ఏమిటి? ఆర్ యు సేఫ్ ? “ అడుగుతున్నాడు .

ఒక్క క్షణం వైదేహి ఏం చేస్తోందో, ఎవరితో మాట్లాడుతోందో అర్థం కాలేదు రాఘవ కు.

వైదేహి కాల్ చేసినదెవరికో అర్థం అయ్యాక రాఘవ గగబా వచ్చి వైదేహి చేతిలోని రిసీవర్ ని తీసుకొని కాల్ ని ఆపేసాడు.

“ You bitch. ఇంటి విషయాల్ని బయట పెట్టడానికి సిగ్గు లేదు. నడువు, ఇప్పుడే నా ఇంట్లో నుంచి బయటకు నడు “ అంటూ జుట్టు పట్టుకొని లేపి తలుపు వైపు తోసాడు.

“ ఇది నా ఇల్లు. నేనెందుకు వెళ్ళాలి?” అంటూ ఓ విధమైన పిచ్చి ఆవేశం తో రెండు చేతులతో రాఘవ రొమ్ము మీద పిడి గుద్దులు  గుద్దింది వైదేహి. చేత్తో అతని మొహం మీద రక్కింది. రాఘవ కళ్ళకు రాక్షసి మీద కు వస్తున్నట్లు కనిపించి పక్కకు తప్పుకునే ప్రయత్నం చేసాడు. కానీ వైదేహి బలం ముందు బలహీనుడై పోయాడు. తప్పించుకునే ప్రయత్నమో, కోపమో కానీ అతను ఆమె ను కొట్టే ప్రయత్నం చేస్తూ విఫలమవుతున్నాడు.

అలా ఇద్దరు ఒకరినొకరు మాటలతో చేతలతో హింసించుకొంటూ ఉండగా బోయ్ బోయ్ మంటూ శబ్దం చేసుకుంటూ కాప్స్ ఇంటి ముందుకు వచ్చేసారు.

“ వాళ్ళను వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పు. ఏం జరగలేదని చెప్పి పంపేయి. లేదంటే నిన్ను ఇక్కడే నరికి చంపేస్తాను” తలుపు తీయడానికి వెళ్తున్న వైదేహి ని ఆపెస్తున్నాడు రాఘవ.

అప్పటి వరకు లేని బలం ఎలా వచ్చిందో వైదేహి కి అతన్ని తోసేసి వెళ్లి తలుపుతీసింది.

భద్రమైన వారి ఇంట్లో కి భద్రతనిచ్చే రక్షకభటులు వచ్చారు.

చెదిరిన జుట్టు, పళ్ళ నుంచి రక్తం, మొహమంతా రక్కేసిన గాట్ల తో వైదేహి అపర కాళిక లాగా పోలీసుల ముందు నిలబడింది.

“ ఆర్ యు ఓకే మేమ్ “ అంటూ ఒక పోలీసు అడిగిన ప్రశ్న కు తల ఊపింది ఆమె.

వాళ్ళను చూడగానే ఒక విధమైన ధైర్యం తో పాటు ఒక ఎంబరాస్మెంట్ ఫీలింగ్ కూడా కలిగింది. లోపల దాచిపెట్టుకున్న ఏడుపు ఒక్క సారిగా బయటకు వచ్చింది.

“ ఇట్స్ ఓకే “ అంటూ లేడీ పోలీసు ఒకామె నెమ్మదిగా వైదేహి ని నడిపించుకుంటూ తీసుకొని వెళ్లి సోఫా లో కూర్చోబెట్టి మంచినీళ్ళు తాగుతావా? “ అంటే తల ఊపింది.

రాఘవ కు నోటి మాట రాకుండా స్థాణువై నిలబడి ఉన్నాడు. పోలీసుల వంక చూడలేకపోతున్నాడు. అవమానంగా అనిపించింది. పరువు బజారు పాలు చేసింది ఈ
బజారు ముండ అనుకున్నాడు.

“ సర్, ఆర్ యూ ఆల్ రైట్ ? మీకేమైనా దెబ్బలు తగిలాయా?” రాఘవ మొహం వైపు
చూస్తున్నాడు. మొహం మీద గాట్లు, రిసీవర్ మొహానికి తగిలిన దెబ్బ అన్నీ అద్దం లో కనిపించినట్లు స్పష్టం గా కనిపిస్తున్నాయి ఆ పోలీసు కళ్ళకు .

ఇంతలో వారికి ,  దూరం గా ఒక శిలా విగ్రహం లా నిలబడ్డ అమూల్య కనిపించింది. ఎప్పుడు నిద్ర లేచి వచ్చిందో, ఏం చూసిందో తెలియదు , నోట మాట, శరీరం లో కదలిక లేకుండా శిల లా నిల్చున్న  అమూల్య దగ్గరకు లేడీ పోలీసు వెళ్లి “ స్వీటీ,  ఇట్స్ ఓకే. కెన్ వుయ్ గో ఇన్ టు యువర్ రూమ్? “ అమూల్య ని  గది లోకి తీసుకెళ్లింది. ఆమె అమూల్య తో మాట్లాడుతోంది.

ఇంకో ఇద్దరు పోలీసులు వైదేహి తోనూ, రాఘవ తోనూ విడివిడి గా మాట్లాడి నోట్స్ తీసుకున్నారు.

ఒక గంటకు పైగా మాట్లాడి రాఘవ మీద ఎమోషనల్ ఎబ్ యూజ్ కింద కేసు పెట్టారు. కౌంటీ రూల్స్ ప్రకారం గృహ హింస కు జీరో టాలరెన్స్ చట్టం ఉంది కాబట్టి , వైదేహి కంప్లైంట్ ఇస్తే రాఘవ మీద కేసు పెడతామని పోలీసులు చెప్పారు కానీ అతన్ని జైలు కు పంపటం ఇష్టం లేక వద్దని చెప్పింది వైదేహి.

“ ఇక్కడ మీరు సేఫ్ గా ఉండగలరా ? లేక వేరే ఎక్కడైనా ప్రొటెక్షన్ హౌస్ కి వెళ్తారా? “ అన్న పోలీసుల ప్రశ్న కు “ ఇక్కడే ఉంటామని, అవసరమైతే మళ్ళీ కాల్ చేస్తామని “ చెప్పింది వైదేహి.

ప్రొటెక్షన్ సెల్  విజిటింగ్ కార్డ్స్, సహేలి కార్డ్స్, కౌంటీ పోలీస్ స్టేషన్ నెంబర్స్ అన్నీ ఫ్రిజ్ మీద మాగ్నెటిక్  కార్డ్ తో అతికించి వెళ్ళారు.

పోలీసులు ఇద్దరికీ మరో సారి అన్నీ రూల్స్ వివరించారు.  ఇద్దరిలో ఎవరికైనా అవతలి వాళ్ళ వల్ల  ప్రాణాపాయం అనిపించినా వెంటనే కాల్ చేయమని చెప్పారు.

పోలీసుల్ని పంపుతూ  తలుపు వేయటానికి  మెయిన్ డోర్ దగ్గరకు వెళ్ళిన వైదేహి కి, సందు లో తమ ఇంటి ముందు నుంచి వెళ్ళే వాళ్ళంతా స్లో డౌన్ చేసి  ఆ ఇంటి ముందు ఆగిన పోలీసు కార్లను చూసుకుంటూ వెళ్తున్న విషయాన్ని గమనించింది.

సిగ్గు, అవమానం, అసహ్యం , బాధ, ఏడుపు అన్నీ కలగలిసి వచ్చాయి. భారంగా అడుగులు పడుతుంటే లేచి అమూల్య గదిలోకి వెళ్ళింది వైదేహి.

                                                   ***


“   నా 15 ఏళ్ల వైవాహిక జీవితం చివరకు ఇలా ముగిసింది  శృతీ . అమూల్య కోసమో, నా అనారోగ్యం వల్లనో ,  లేక ఈ కాపురాన్ని ఎలాగైనా నిలబెట్టుకోవాలనే తాపత్రయం తోనో  ఏదో ఒక కారణంతో   ఇన్నాళ్ళూ  ఓపిక పట్టాను. ఆ 911 సంఘటన జరిగిన రోజు ఏం జరిగిందో, ఎలా జరిగిందో తెలియదు కానీ ఒక్క సారిగా నా భయాలన్నీ తుడిచిపెట్టుకుపోయాయి. ఆ రోజు మమ్మల్ని అమూల్య చూసిన చూపు నేనెప్పటికీ మర్చిపోలేను. నేనున్న స్థితి లోనే రేపు అమూల్య ఉంటే ఏం చేస్తుంది? భర్త చేత తన్నులు తింటూ అయినా సరే ఆ కాపురాన్ని  నిలబెట్టుకోమని ,  ఆత్మ గౌరవం లేకుండా బతకమని చెప్పనా? అదేనా నేను నా కూతురికి నేర్పించాల్సిన జీవితపాఠం? ”

ఆ సాయంత్రపు నీరెండ వెలుగు లో  తనను తాను ప్రశ్నించుకుంటున్న వైదేహి కొత్త గా కనిపించింది శృతి కి. లేచి వెళ్లి వైదేహి ని హగ్ చేసుకుంది .

                    ***

                                                                                కల్పనారెంటాల