మా ఇంటి జ్ఞాపకాల భరిణ మూత తీసి చూస్తే.....!

ఏప్రిల్ 1, 2010: కొత్త ఇంట్లోకి మారాము.

ఇల్లు మారటం గురించి బాల్యం నుంచి ఎన్నో జ్ఞాపకాల పుటలు / వూహల ఉయ్యాలలు.

చిన్నప్పటి నుంచి ఇల్లు మారటం అంటే ఎంతో ఇష్టంగా వుండేది. ఎందుకంటే నేను పుట్టినప్పటి నుంచి 30 ఏళ్ళు ఒకే ఇంట్లో వున్నాను. ఆ ఇల్లు అంటే ఎంతో ఇష్టం. ఎన్నో తీపి గురుతులు. అయినా కొత్త ఇంటికి మారటం, ఆ ఇంటిని మనకు కావాల్సిన పద్ధతి లో సర్దుకోవటం అక్కడ కొత్త జీవితం మొదలుపెట్టడం ఇలాంటి మధురమైన వూహాలు ఏ పసితనంలో, యే యవ్వన వనం లో వుండవు?

సత్యనారాయణ పురం రైల్వే గేటుకి ఆనుకొని వున్న ఓ సందులో చివరాఖరున వున్న ఇళ్ళల్లో మాది ఒకటి. మా ఇంటి పక్కన ఓ ఇల్లు. ఆ ఇంటి తర్వాత రైలు పట్టాలు. పాతిక అడుగుల దూరం లో సత్యనారాయణ పురం రైల్వే స్టేషన్. మా అమ్మా, నాన్నగారు పెళ్ళి అయ్యాక ఆ ఇంట్లోకి వచ్చారు. మా అన్నయ్య దగ్గర నుంచి ఆఖర్ణ తమ్ముడు వరకూ ఆరుగురం ఆ ఇంట్లోనే పుట్టాము. మేము ఆ ఇంట్లో వున్నప్పుడు పుట్టడం కాదు. ఆ ఇంట్లోనే పుట్టాము. మా అమ్మ అన్నీ పురుడ్లు ఇంటి దగ్గరే పోసుకుంది. ప్రసవం నొప్పులు వచ్చేవరకూ అన్నీ పనులు తానే చేసుకునేదట. నొప్పులు వస్తుంటే నర్స్ కి కబురు పెట్టి వేడి నీళ్ళు, బట్టలు కూడా సిధ్ధం చేసుకొని రెడీ గా వుండేదట. ఆ విషయాలు మా అమ్మతో ఎన్ని సార్లు చెప్పించుకున్నా ప్రతి సారీ కళ్ళ నీళ్ళు వస్తాయి. ఇంకా నొప్పులు మొదలు కాకుండానే బెంబేలెత్తిపోయి సిజేరియన్ చేసేయమని అడిగే తల్లులు, కూతుర్లు, డబ్బులు ఎక్కువ వస్తాయని అవసరం లేకపోయినా ఆపరేషన్లు చేసే కొందరు డాక్టర్లు వున్న ఈ కాలం లో మా అమ్మ తరం స్త్రీలు నాకేప్పుడూ నమ్మలేని నిజాలుగా, అచ్చంగా నిలువెత్తు గాయలుగా కనిపిస్తుంటారు.

మా అందరి పెళ్ళిళ్లు, వాళ్ళకు పిల్లలు అన్నీ ఆ ఇంట్లో వుండగానే జరిగాయి. అయిదో, పదో రూపాయల అద్దెతో చేరిన మేము ఆ ఇంటి నుంచి ఇక తప్పనిసరై దాదాపు ఓ పదేళ్ళ క్రితం ఖాళీ చేసాము. ఇంతా చేసి అదేమీ పది గదుల బంగళా కాదు. ముచ్చటగా మూడు ఏక వరుస గదులు. వెనక ఓ పెద్ద బావి. దాని చుట్టూ ఒక చప్టా. దానికి ముందు నిత్యం ఉదయ, సాయంత్రాలు దీపారాధనతో వెలిగిపోయే తులసి కోట. గదుల కంటే పెద్ద గా వుండే పెరడు. అందులో కొబ్బరి, అరటి, కాకర, బూడిదాగుమ్మడి, సొర పాదులు. ఆ పక్కనే ఒక రెండు బాత్ రూమ్ లు. ఇదీ మా రాజ సౌధం. ఇల్లు ఎంత ఇరుకుగా వుండేదో నేను ప్రత్యేకం గా చెప్పక్కరలేదు. కానీ మనసులు, ప్రేమలు ,అనుబంధాలు, ఆత్మీయతలు మా మధ్య విశాలంగానే వుండేవి.

స్కూల్లో కొత్త వూర్ల నుంచి వచ్చే స్నేహితులు, సందులో ఏవో కొన్ని ఇళ్ళల్లోకి ఎప్పటికప్పుడు వచ్చి చేరే కొత్త మనుష్యులు వాళ్లందరిని చూసి అబ్బా, మనకు కూడా ట్రాన్సఫర్ అయితే బాగుండు, ఏదైనా కొత్త ఇంట్లో చేరవచ్చు. సామానంతా తీసేసి ఈ ఇల్లు ఖాళీగా బోసిగా వుంటే ఎలా వుంటుందో చూడొచ్చు. కొత్త ఇల్లు ఇంకొంచెం పెద్దగా వుంటే, ఎవరికి వారికి విడిగా గదులు వుంటే, వాటిని మనకిష్టం వచ్చినట్లు సర్దుకోవచ్చు.కొత్త ఇంట్లో సరికొత్తగా జీవితం మొదలుపెట్టవచ్చు అనుకుంటూ రకరకాల రంగుల కలలు కనేదాన్ని.

మా నాన్నగారు నేను పుట్టక ముందు నుంచీ ఒకటే ఉద్యోగం లో వున్నారు. ఆ ఉద్యోగం మారేది లేదు. అందులో ట్రాన్స్ ఫర్లు లేవు. అయినా కూడా ఇల్లు మారవచ్చు. కానీ మా నాన్నగారికి ఎందుకనో ఆ ఇల్లు వదలటం ఇష్టం వుండేది కాదు. ఆయనకు తన సొంత వూరు, సొంత ఇల్లు పల్నాడు వదిలి రావటం ఎంత తీవ్రమైన వేదనో చివరి క్షణం వరకూ చెప్తూనే వున్నారు. ఇంక అద్దె ఇల్లు అయినా ఇదే మన ఇల్లు అనేవారు. సొంత ఇల్లు , సొంత వూరు, పొలాలు వదులుకోవటం అంత వేదనను కలిగిస్తుందని మా నాన్న ను చూసి తెలుసుకున్నా నాకు అప్పట్లో ఆయనవి అన్నీ పెద్దవాళ్ళ చాదస్తాలుగా అనిపించేవి . ఇల్లు మారితే ఏమవుతుంది? మన పాత ఇంటి జ్ఞాపకాల పెట్టెలు, బట్టలు, వస్తువులుమనతోనే వుంటాయి కదా, అది కోల్పోవటం ఎందుకవుతుంది అనుకునేదాన్ని. ఇల్లు , వూరు, దేశం, భాష మారటం లో వున్న ఇబ్బందులు స్వానుభవం లోకి వచ్చాక మానాన్న బాధ ఏమిటో తెలిసి వచ్చింది. కానీ అప్పటికే చాలా ఆలస్యమైందనుకుంటాను.

జీవితం లో ఒక వయస్సులో ఎప్పుడూ ట్రాన్సఫర్లు అవుతూ వుండేవాడిని పెళ్ళి చేసుకోవాలనుకున్న నా వూహ కు ఇప్పుడు నవ్వొస్తుంది. పెళ్ళి అంటే మరీ అంత చవక ఆలోచనలు అప్పట్లో వుండేవా అని.
సరే, బాల్యం నుంచి అలా ఇల్లు మారటం ఒక తీరని కోరికగా జీవితం లో ఒక దశ వరకూ మిగిలింది. 95 నుంచి నా మూవింగ్ టైం స్టార్ట్ అయింది. 97 దాకా ఏవో చిన్న చిన్న ఇళ్ళ మార్పులు. 97 లో హైదరాబాద్ కి నివాసం మార్పు. పెట్టెల నిండా పుస్తకాలు, కాగితాలు. ఏవో నామ్ కే వాస్తే లాగా కొన్ని బట్టలు, గిన్నెలు.

హైదరాబాద్ లో వున్నది రెండేళ్ళు. మారింది మూడు ఇళ్ళు. ఆ తర్వాత అనంతపురంకు మకాం మార్పు. అక్కడ వున్నది నాలుగేళ్ళు కానీ ఒకటే ఇంట్లో వున్నాము.అక్కడి నుంచి ఎవరో తన్నినట్లు అమెరికా వచ్చి పడ్డాము.మాడిసన్ లో వున్న నాలుగేళ్ళలో రెండు ఇళ్ళు . 2007 లో ఆస్టిన్ వచ్చాక ఈ మూడేళ్ళలో ఇది ముచ్చటగా మూడో ఇల్లు. ఈ దెబ్బతో అసలు ఇల్లు మారటం మీదున్న మోహం, వ్యామోహం మొత్తం వదిలిపోయాయి. మొహం మొత్తేసింది. పాకింగ్, ఆన్ పాకింగ్ లో బోలెడు మెలకువలు, ఎదురుదెబ్బలు, విసుగులు, నిట్టూర్పులు, చికాకులు.అనేక పాఠాలు నేర్చుకున్నాము. పుస్తకాలే జీవితం, ప్రాణం అనిపించినా ఇల్లు మారేటప్పుడు మాత్రం వాటి అసలు బరువు అర్ధమవుతుంది. గిన్నెలు, బట్టలు సునాయాసం గా , ఎలాంటి సంకోచాలు లేకుండా అవతల పారెయ్యగలం కానీ ఒక్క కాగితం ముక్క కూడా అబ్బా, దీనితో పనేముందిలే పడేద్దాము అనిపించదు. ప్రతి పేపర్ అదేదో పెద్ద పెన్నిధి లాగా, ఎప్పుడూ అవసరం వస్తుందో అన్నట్లు భుజం మీద పెద్ద మూటల్లాగా భేతాళుడిలా మోసుకు తిరగటం. కొత్త ఇంట్లోకి రాగానే ఏమైనా కానీ ఇక ఇల్లు మారకూడదు అనుకోవటం. ఏదో ఒక కారణం తో రెండేళ్ళకు మళ్ళీ పిల్లి పిల్లల్ని మోసుకు తిరుగుతున్నట్లు ఇంకో ఇంటికి మారటం ఆనవాయితీ గా వస్తోంది. ఆ ఆనవాయితీ ని బ్రేక్ చేయాలని మనం అనుకున్నంత మాత్రానా సరిపోతుందా? కాలం కలిసి రావద్దా?

ఇల్లు మారటం బాధనా ? సంతోషమా? అంటే ఇదీ అని చెప్పలేని ఒక అనుభూతి. పాత ఇల్లు వదిలిపెడుతున్నప్పుడు లోపల నుంచి తన్నుకొచ్చే ఫీలింగ్ ని ఇదీ అని నిర్వచించలేము. ఆ ఇంటికున్నవి కేవలం గోడలేనా? అందులో వున్నది ఇసుక, సిమెంటు, కొన్ని చెక్కలేనా? గడపలు, ద్వారబంధాలేనా? ఇన్నాళ్ళు మనం ఆ ఇంట్లో వున్నప్పుడు ఆ గోడలతో మనం చాలా మాట్లాడి వుంటాము. మన మాటలు ఆ ఇల్లు చెవి వొగ్గి చాలానే విని వుంటుంది. .మన రహస్యాలన్నీ దానికి తెలిసిపోయి వుంటాయి. మన ప్రణయ కలహాలు, తీపి కబుర్లు, చిలిపి అలకలు, పిల్లల అల్లరి. వాళ్ళ బాల్యపు మిఠాయి వుండలు ఎన్ని వుంటాయి ఒక్కో ఇంట్లో? మనం వచ్చేశాక, మరో జంట అందులోకి వస్తుంది. వాళ్ళ పిల్లలు కొత్త ఆశల నిచ్చెనలు వేసుకుంటారు. ఆ జంట చేయి చేయి పట్టుకొని ఎన్నో వూసులు ఆ గదుల్లో చెప్పుకుంటారు. మనం ఒకరి తర్వాత ఒకరం వస్తూ వుంటాము. వెళ్ళి పోతూ వుంటాము. ఇల్లొక రైల్వే స్టేషన్. కొన్ని అరైవల్స్, కొన్ని డిపార్చర్స్. అన్నీ తెలిసి కూడా ఏమీ తెలియనట్లు, మౌనం గా, నిశ్శబ్దం గా , మూగగా మనకు ఆహ్వానాలు, వీడ్కోలు పలుకుతూ ఆ నాలుగు గోడల గదులు మరో అయిదో గోడను మన అపరిచిత, అపరిష్కృత సంక్షోభాల్ని, సంభాషణల్ని భుజాల మీద మోస్తూ గోమటేశ్వరుడి లాగా నిలబడి వుంటాయి.

ఇప్పుడు వదిలి వచ్చిన ఇంటి వెనక ఓ పెద్ద అడివి లాంటిది వుంది. కాన్యన్ సీనరీ. పెద్ద పెద్ద చెట్లు, వాటి మీద వాలే రంగు రంగుల పక్షులు, వాటి కూతలు, రాత్రి కాగానే మా ఇంటికి ఆతిధ్యానికి విచ్చేసే రెండు నల్లగా భీకరం గా కనిపించే రకూన్ లు. అవన్నీ తిథి వార నక్షత్రాలు చూడకుండా మా ఇంటికి వచ్చేసే అతిథులు. రకూన్స్ నా అని కంగారు పడకండీ. మొదట మేము కూడా కొంచెం భయపడ్డాము కానీ. మంచి గా కనిపించి క్రూరం గా మసిలే మనుష్యుల కన్నా క్రూరంగా కనిపించినా మంచిగా మసీలేవీ ఆ రకూన్ లు. నేను బయట పెట్టిన బ్రెడ్, అన్నం, ఏదైనా సరే తినేసి ఇంకాస్త పెడతారా అన్నట్లు ఆ పేటియో తలుపు వెనకాల నుంచి చూస్తూ నిలబడేవి. వుయి మిస్ దెమ్.

ఇప్పుడు మారిన మా కొత్త ఇల్లు బావుంది. కానీ కాన్యన్ లేదు. ఒక చిన్న పేటియో. మన భాష లో పెరడు అనుకోండి. పెరట్లో ఓ మూలన పెద్ద కుంకుడుకాయ చెట్టు లాంటి చెట్టు. దానికి ఆకుల కన్నా కాయలే ఎక్కువేమో అనిపిస్తాయి. తెల్లవారేటప్పటికి పెరడంతా ఆకులు, కాయలు, పూల ధూళి అంతా ఆకుపచ్చగా పర్చుకొని వుంటుంది. ఆ చెట్టు మీద కూడా రకరకాల పక్షులు వాలతాయి. తెల్లారగట్ల ముందుకూ వెనక్కూ వూగే రాకింగ్ ఛైర్ లో కూర్చుంటే గతం లోకి, భవిష్యత్తు లోకి వెళ్ళి వస్తున్నట్లు వుంటుంది. అక్కడ కూర్చొని నా మొదటి కాఫీ తాగుతున్నప్పుడో, వంటింటిలో వంట చేస్తున్నప్పుడో ఆ పక్షులు, కొత్తగా ఆ చెట్టు కి తగిలించిన కొన్ని గాలిగంటల ( విండ్ చైమ్) శబ్దాలు ఏవేవో కబుర్లు చెప్తూ నన్ను పొద్దుపుచ్చుతాయి. ఆ గాలి గంటలతో నేస్తం చేసేందుకు మల్లె, మందార మొక్కల్ని కూడా తెచ్చిపెట్టాము. ఇవాళే ఒక మందారం పూసింది. గుండు మల్లె చెట్టు కి మొగ్గలున్నాయి. తొందర్లోనే మా పెరడంతా , నా మనసంతా మల్లెపూల గుబాళింపు పరిమళం. ఆ గాలి గంటల మృదు మధుర మంజీర నాదాల మధ్య మా పాత ఇంటిని పూర్తిగా మర్చిపోలేదు కానీ ఈ కొత్త ఇంటిని సరికొత్తగా ప్రేమించడం మొదలుపెట్టాను.

ఇల్లు మారటం అంటే ఉగాది పచ్చడి లా తీపి, చేదు, వగరు, పులుపు, కారం అనేక రుచుల సమ్మిళితం.

ఈ ఇళ్ళు మారటం లో నేను ఏం పొందాను అనే దానికన్నా ఎన్నెన్ని పోగొట్టుకున్నాను అన్నది మరో సారి....ఎప్పుడో...ఇంకో ఇల్లు మారటానికి ముందు.....

ఇంతే సంగతులు.
ఇట్లు
ఓ అద్దె ఇంటి అమ్మాయి