అమ్మ చెప్పిన కథల కోసం అన్వేషణ!

అమ్మ చేతి గోరుముద్దలు తినని వారు, అమ్మ చేత కథ చెప్పించుకొని వినని వారు బహుశా ఈ భూప్రపంచం లో ఎవరూ వుండరేమో! అమ్మ చెప్పిన అచ్చమైన తెలుగు కథ ఎలా వుంటుందో , ఆ తీపిదనం రుచి మళ్ళీ చూపించారు రవికిరణ్ తమ్మిరెడ్డి ఈ మధ్య నాకు ఈ మైల్ లో . అమ్మ చెప్పిన అసలు సిసలు తెలుగు కథలు మళ్ళీ చెప్పించుకోవాలని, చదువుకోవాలని, మన పిల్లలకు మళ్ళీ ఆ కథలు చెప్పాలన్న కోరిక లేనిదేవరికి? అందుకే అమ్మ చెప్పిన తెలుగు కథలు ( కేవలం తెలుగు కథలే సుమండీ!) సేకరించాలని ఒక చిరు ప్రయత్నం ఈ శీర్షిక. మీకు మీ అమ్మ చెప్పిన కథ గుర్తుంటే రాసి పంపండి. మీ బ్లాగ్ లోనే ప్రచురిస్తే ఇక్కడ లింక్ ఇవ్వండి. ఏదైనా సరే, మళ్ళీ చిన్న పిల్లలై అమ్మ వొడిని, గోరుముద్దల్ని, వెండి గిన్నెలో పెరుగన్నాన్ని, ఆకాశాన చందమామని, ఆరు బయట నులకమంచం మీద పడుకొని ఆకాశం లో నక్షత్రాల్ని లెక్కపెట్టుకున్న తీపి జ్నాపకాన్ని, మనం ఎటు నడిస్తే అటు నడిచి వచ్చి చందమామయ్య మనల్ని అబ్బురపరిచిన వైనాన్ని మళ్ళీ మళ్ళీ గుర్తు చేసుకుందాము.

ఒక అద్భుతమైన తెలుగు కథ కోసం, లోకం మర్చిపోతున్న మంచి రచయితల కోసం చూస్తున్నానని చెపితే, మీరు అద్భుతమైన కథ కోసం చూస్తుంటే , నేను సామాన్యమైన తెలుగు కథ కోసం చూస్తున్నానని చెప్పి ఈ కథ పంపించిన రవికిరణ్ కి ధన్యవాదాలు.

ఈ శీర్షిక లో మొదట గా రవికిరణ్ తమ్మిరెడ్డి కి వాళ్ళ అమ్మ చెప్పిన అచ్చమైన తెలుగు కథ పేను కథ ని చదవండి. ఈ కథలతో అమ్మలందరికీ జేజేలు.

పేను కథ చెప్తున్నది రవికిరణ్ తమ్మిరెడ్డి

మా అమ్మ నా చిన్నప్పుడు నాకు చాలా కథలే చెప్పింది. ఆ కథలన్నీ నేను నా కూతురుకి చెప్పేను. అన్ని కథల్లోనూ ఒక్క పేను కథ మాత్రవే అథంటిక్ తెలుగు కథ. మిగిలినవన్నీ మాయమ్మ తను చదివిన ఆంగ్ల పాఠాల్ని తెలుగు చేసి మాకు చెప్పింది. నా కూతురురికి ఇప్పుడు పదిహేనేళ్ళు, నేనాపిల్లకి ఇవి ఆంగ్ల కథలు, ఇవి తెలుగు కథలు అని చెప్ప లేదు. మా అమ్మ చెప్పిన కథలన్నీ ఆ పిల్లకి చెప్పేను. తెలుగు, ఆంగ్లం కలగలిపి. కానీ ఇప్పుడు ఆ పిల్లకి పదిహేనేల్లోచ్చినా, నువ్వది రైటంటే అది రాంగనే టీనేజి వయసొచ్చినా, ఇప్పుడు కూడా ఎప్పుడన్నా నానా ఆ పేను కథ చెప్పవా అని అడుగుతుంది. అదీ, అచ్చ తెలుగు కథ కున్న బలం.


ఒక పేను, చక్కగా పెసర చేను వేస్తుంది. చేను ఎదిగిన తర్వాత, ఆ పెసలన్నీ ఊర్స్చి, వాటిల్తో పెసరట్లేస్తుంది. సరే పెసరట్లేసేం కదా అని, ఆ దేశపు రాజుకి కూడా ఇస్తావని కొన్ని పెసరట్లని బాక్సులో పెట్టుకుని బయలుదేరుతుంది. ఆపేను అలా రాజు గారి దగ్గరకు పోతావుంటే, మొదట ఒక తేలొస్తుంది, పేను, పేను నాకొక పెస్రట్టియ్యవా, నేను కూదా నీకుతోడుగా రాజు గారి దగ్గరకు వస్తా అంటుంది. సరే అని అని పేను ఆ తేలుకొక పెసరట్టిస్తుంది. ఆ తర్వాత ఒక పులి, ఒకబండ రాయి, ఒక పావు అలాగే అడిగి పేనుతోపాటు రాజుగారి దగ్గరకు పోతాయి. రాజు గారి దగ్గరకి పోయిన తర్వాత, ఆయన భవనం ముందు నిలబడి పేను సేవకుడి ద్వారా రాజు గారికి తనోచ్చిన విషయం తెలుపుతుంది. కానీ ఆ రాజుగారు, అహే, పేను చేసిన పెసరట్లని, రాజుని నేను తీసుకోవడవేంది అని, అవమానంగా తలచి, ఛీ అంటాడు. పాపం పేనుచాలా అవమానం ఫీల్లవుతుంది. ఒరే రాజు నేను పేనుని, చిన్న ప్రాణిని అనేగదా నువ్వు నన్నిలా అవమానించావు, సరేనీ సంగతి చూస్తా అనుకుంటది. ఒసే తేలు నువ్వు పొయ్యి ఆ రాజు దువ్వెన పెట్టుకునే గూట్లో వుండు. ఓ పావు నువ్వు ఆభవనం వెనక ద్వారం దగ్గర వుండు. ఓ పులి నువ్వు ముందర ద్వారం దగ్గర వుండు. ఓ బండ రాయి నువ్వు ఆ భవనంప్రక్క ద్వారం ముందున్న పందిరి మీద వుండు అని చెప్తుంది. చెప్పి సక్కా పొయ్యి రాజు గారి తల్లో చేరి కుట్టటం మొదలుపెడ్తుంది. అబ్బా జిలగా వుందని రాజు గారు దువ్వుకోడానికి దువ్వెనకోసం గూట్లో చెయ్యి పెడ్తే తేలు చటుక్కున కుడ్తుంది. అబ్బా తేలు కుట్టింది అని ముందర ద్వారం ద్వారా రాబోతే పులి ఆ అంటుంది, వెనక ద్వారం ద్వారా రాబోతే, పావుకాటేస్తానంటుంది, సరే అని ప్రక్క ద్వారం ద్వారా రాబోతే, బండరాయి నెత్తిన పడుతుంది. అప్పుడు రాజుకి విషయంతెలుస్తుంది. పేనుకు క్షమాపనలు చెప్పి, సన్మానాలు చేసి పంపిస్తాడు. ఇదీ కథ. అమ్మ చెప్పిన, అచ్చ తెలుగు కథ. దీంట్లో ఏవుంది, ఏ వుందో నాకు తెలీదు. నా మధ్య వయస్సులో నా చిన్నప్పుడు మాయమ్మ చెప్పిన ఈ కథ నాకింకాగుర్తుంది. టీనేజొచ్చిన నా కూతురు ఇంకా అప్పుడప్పుడూ ఎప్పుడన్నా నానా నాకు పేను కథ చెప్పవా అనిఅడుగుతుంది.