నిదురించే తోటలోకి పాట ఒకటి వచ్చింది...కన్నుల్లో నీరు తుడిచి కమ్మటి కల ఇచ్చింది..

Monday, July 25, 2011

అమ్మకో ఉత్తరం !

ఇందాక నీతో ఫోన్ లో మాట్లాడుతుంటే సడెన్ గా లైన్ కట్ అయిపోయింది. ఇంట్లో ఉన్న కంప్యూటర్ నేర్చుకొని ఈమెయిల్ ఇవ్వడం అలవాటు చేసుకొమంటే వినవు కదా అమ్మా! ఇప్పుడు చూడు, నాకెంత టైమ్ వేస్టో. కాలింగ్ కార్డులతో ఫోన్ చేస్తుంటే మనిద్దరి మాటలు మధ్య లో ఉన్న మధ్యధరా సముద్రం లోనో, అరేబియా సముద్రం లోనో కలిసిపోతుంటాయి. అన్నయ్య ను అడిగితే నీకు మధ్య సరిగా వినపడటం లేదని, ఫోన్ చేసినా ఉపయోగం లేదని చెప్పాడు. ఇక తప్పుతుందా మరి అని ఉత్తరం మొదలుపెట్టాను. అమెరికా కబుర్లేమిటి అంటూ అక్కయ్య నన్ను ప్రాణం తీస్తోంది. కాన్ఫరెన్స్ కాల్ చేసి మనం ముగ్గురం ఫోన్ లో హాయి గా కబుర్లు చెప్పుకుందామంటే దిక్కు మాలిన కాలింగ్ కార్డ్ లు ఉన్నట్లుంది ఉలుకుపలుకుల్లేకుండా అవుతాయి.
నువ్వు ఊరికే బాధపడుతుంటావు కానీ అమ్మా, నాకేమైంది? ఇక్కడ నేను హాయిగా వున్నాను. నా గురించి ఊరికే దిగులు పడకు. నేను, మా ఆయన , పిల్లలం అందరం సుఖం గా ఉన్నాం. నువ్వు నిశ్చింతగా ఉండు. నేను సరిగ్గా వండుకొని తింటున్నానో లేదో అని ఊరికే దిగులు ఇదై పోకు. పది రోజులు ఏదో నీ మాట తీసెయ్యలేక, ' అమ్మ వారు' పోసిందని జాగ్రత్తగా పథ్యం చేశాను. ఇవాళ ఆదివారం తలంటుస్నానం చెశాను కానీ పోలేరమ్మ కు పెరుగన్నం నైవేద్యం మాత్రం పెట్టడం వీలు కాలెదు. నా తెల్లటి మొహం మీద మచ్చలు పడ్డాయేమోనని నువ్వంత కంగారు పడుతున్నావు కానీ ఇక్కడ డాక్టర్లు అతి శ్రద్ధ్గగా, పరమ జాగ్రత్త గా చూసుకుంటున్నారనుకో. ' చికెన్ పాక్స్' అని తెలియగానే ఎంత హడావిడి చేశారనుకున్నావు! ఎవరెవరికి ఎప్పుడెప్పుడు జబ్బు వచ్చి ఉంటుంది అన్న దాని మీద మన వంశ వృక్షమంతా తిరగేశారు. అసలు ముందు వాళ్ళు చేసిన పనేమిటనుకున్నావు? నన్ను ఎమర్జెన్సీ రూమ్ కు పంపటం. ఎన్ని రకాల పారీక్షలు చేయవచ్చో ఒక్కటీ వదలకుండా అన్నీ చేశారు. వాళ్ళ ప్రశ్నలకు సమాధానాలు చెప్పలేక నా తల ప్రాణం తోక కు వచ్చినా పేషెంట్ల పట్ల వాళ్ళ శ్రద్ధ చూసి ముచ్చటేసిందనుకో. విషయం మాత్రం తెలిసి వచ్చింది. అనంతపురం లోనే కాదు, అమెరికా లో కూడా ' అమ్మ వార్లకు' అయ్యవార్లకు కూడా మందుల్లేవని. కానీ ఇండియా
అక్కడైతే సన్నగా బక్క పీచు లాగా వున్నానని అందరూ ఏడిపించేవాళ్ళు కానీ ఇక్కడకొచ్చాక నేను మంచి రంగు వచ్చాను. అమెరికా గాలి, నీళ్ళు నాకు బాగా సరిపడ్డాయి. కాకపోతే ఇక్కడి నీళ్ళకు నా జుట్టు కాస్త చిట్లినట్లుంటే సన్నగా పిలకలా వుందని నాకే చికాకనిపించి చక్కగా భుజాల దాకా కత్తిరించేసుకున్నాను. బుద్ధిమంతుల జడ భుజాలు దాటదని నువ్వే చెప్పావు కదా. సో, అలా బుద్ధిమంతురాలినైపోయానన్న మాట.
నన్ను చూసి అయిదారేళ్ళయిందని బెంగెట్టుకున్నానన్నావు. నిజమేననుకో. నాకు రావాలనే ఉంది కానీ ఇండియా ఎప్పుడొద్దామన్న ఏదో ఒక ఇబ్బంది. వర్షాకాలం లో వస్తే మన వీధుల నుందా బురద, మట్టి, రోడ్డు పక్కన ఎట్సెట్రా... తల్చుకుంటేనే రోత. చలికాలం లో వద్దామంటే మనింట్లో హీటింగ్ లేదు. ఇంక ఎండాకాలం సెలవులకు వద్దామంటే అబ్బో.. ఎండ... ఉక్కపోత...పైగా ఇక్కడ పిల్లలు సమ్మర్ యాక్టివిటీస్ అన్నీ మిస్ అవుతారు. ఇక ఎప్పుడు రమ్మంటావో నువ్వే చెప్పు.
ఇందాక
నువ్వడిగినదేమిటి? సంతోషంగా వున్నానా అనేనా? నీకా అనుమానం ఎందుకు వచ్చింది? అమెరికా లో ఉండటమేమిటి ఏమిటి? ఒట్టి సంతోషమా? బ్రహ్మానందంగా ఉంటుంది. స్వేచ్ఛకు ఈ దేశం పెట్టింది పేరు. కొద్ది రోజులు పోతే, అప్పుడే పుట్టిన పిల్లకు పేరు కూడా ఆ పసి గుడ్డునే అడిగి పెడతారేమో! ప్రతి మనిషి మాటకు విలువుంటుంది. ఎవరి 'ఛాయిస్' కి ఎవరూ అడ్డురారు. ఇక సౌకర్యాల విషయానికొస్తే ఈ దేశం లో వున్నన్ని సౌకర్యాలు అంతరిక్షం లో కూడా ఉండవేమోనమ్మా. నీకో నిజం చెప్పనా? శరత్ నల్లగా తుమ్మ మొద్దు లా వున్నా, ఎందుకు ఇష్టపడి మరీ పెళ్లి చేసుకున్నది? అతను అమెరికా లో ఉద్యోగం చేస్తున్నాడనే కదా! ఏ మాటకామాటే చెప్పుకోవాలి. ఇక్కడ ఆడవాళ్ళకు సూది బెజ్జం లో దారం ఎక్కించే పని కూడా ఉండదు. ఒంట్లో కొవ్వు కరగాలంటే జిమ్ కెళ్ళి వాకింగ్ నో, జాగింగ్ నో చేయాల్సిందే కానీ ఒళ్ళు అలిసే పనులే ఉండవు. ప్రతి దానికి మెషిన్లు ఉంటాయి. పర్సు లో డబ్బుల బరువు కూడా ఉండదు. ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు ఎక్కడ కావాలంటే అక్కడ మెషీన్ లో పెట్టి కార్డ్ పెట్టి డబ్బులు తీసుకోవడమే.
మెషిన్లకు టైమ్ సెట్ చేసి పెడితే అన్నీ అవే చేసుకుపోతాయి. కాళ్ళున్నా , లేకపోయినా బాధ లేదు. కార్లుంటే చాలు. ఎక్కడికైనా ఝామ్మంటూ వెళ్లిపోవచ్చు. విశాలమైన రోడ్లు. పచ్చటి చెట్లు. రకరకాల పూల మొక్కలు. ముఖ్యం గా తెల్లగా, పరిశుభ్రంగా మెరిసిపోయే బాత్ రూమ్ లు. కావల్సినంత అప్పు చేసే స్వేచ్ఛ. ఇంతకన్నా ఎవరికైనా మరీ ముఖ్యంగా ఆడవాళ్ళకు కావాల్సిందేముంటుంది చెప్పు. అడుగడుక్కి షాపింగ్ మాల్స్. ఒక్కో మాల్ లో లెక్కలేనన్ని షాప్ లు. తిరగటానికి ఓపిక ఉండాలే కానీ ఒక్కో దాని లో ఎన్ని వెరైటీలో! ఎప్పుడూ ఏదో ఒక క్లియరెన్స్ సేల్ ఉంటూనే ఉంటుంది. అసలు లోపలకు వెళితే బయటకు రాబుద్ధి కాదనుకో. జగదేక వీరుని కథ లో రామారావు ఒక్కో లోకానికి వెళ్ళి వస్తుంటాడు చూడు. అలాగన్న మాట. మనకు కూడా ఒక్కో మాల్ లోకి వెళ్ళి వస్తుంటే అచ్చంగా అలాగే అనిపిస్తుంటుంది.
ఒళ్ళు కొవ్వు కాకపోతే ఇక్కడ కూడా ఆడవాళ్ళకు బోలెడు కష్టాలుంటాయని వాదించే వాళ్లనేమనాలి? నువ్వే చెప్పు. ఇక్క డ పని మనిషి రాలేదని హడావిడి పడనక్కర లేదు. ఇడ్లీ పిండి సరిగ్గా పూలవలేడ్ని దిగులు పడక్కరలేదు. పంటలు బాగా పండ లేదనో, వర్షాలు సరిగా కురవలేదనో, పుష్కరాల కోసం చుట్టాలు ఎక్కువ వచ్చారనో, ఆడపడుచుకు డబ్బులు పంపించాలనో దిగులు మేఘాల్లేవు. అడగకుండా ఎదురింటి పిల్లలు కూడా మన ఇంటికి రారు. పంచదారో, పది రూపాయలో అప్పు అడిగే పక్కింటి వాళ్ళు లేరు. వద్దన్నా పిలిచి మరీ డబ్బులు అప్పిచ్చే దేశం లో ఆడవాళ్ళు సుఖం గా లేకపోవడమేమిటమ్మా! అంతా నీ చాదస్తం కాకపోతేనూ!
చెత్త పారేసుకోవటం దగ్గర నుంచి బస్సులు తిరగటం దాకా ఇక్కడంతా ప్రతిదీ ఓ పద్ధతి గా జరుగుతుంది. బస్సు ఏ స్టాప్ లో ఏ నిమిషానికి ఆగుతుందో స్కేడ్యూల్ లో ఉంటుంది. వాన అయినా, చలి అయినా అందులో మార్పేమి ఉండదు. మన దేశం లో నైతే స్టాప్ ఎక్కడో ఉంటుంది. బస్సు ఎక్కడో ఆగుతుంది. ఎప్పుడు ఏ బస్సు ఎందుకు వస్తుందో, అసలెందుకు బస్సు రాలేదో జ్యోతిష్కులు కూడా చెప్పలేరు కదా. పై పెచ్చు బంద్ లనీ, రాస్తారోకోలనీ ఎప్పుడూ ఏవో ఆటంకాలు. అంటే అన్నానంటావు కానీ మన వాళ్లోట్టి వెధవాయిలోయి అన్న గిరీశం మాట ఎంత నిజమనుకున్నావు!
నాకైతే ఇక్కడ ప్రాణం తెరిపిన పడ్డట్లుందనుకో. అక్కడైతే పొద్దుట పాల ప్యాకెట్లు అయిపోతాయేమోనన్న టెన్షన్ తో తెల్లారేది. కానీ ఇక్కడ అలాంటి గొడవ లేదు. కాఫీ మేకర్ లో టైమ్ సెట్ చేసి రాత్రే కాఫీ పౌడర్ వేసి పెడితే పొద్దుట కరెక్టు గా మనం లేచే సమయానికి వేడి వేడిగా పొగలు కక్కుతూ డికాక్షన్ రెడీ గా ఉంటుంది. పాల ప్యాక్తెట్లు అయిపోతాయని పొద్దుటే నాలుగుగంటలకు నువ్వు లేచి వెళ్ళేదానివి కదా. అవన్నీ గుర్తొస్తే ఇప్పటి దాకా నువ్వేన్ని కష్టాలు పడ్డావో, ఇంకా ఎన్ని కష్టాలు పడతావో తలుచుకుంటే గుండెబరువెక్కుతుందనుకో.
ఇప్పటికైనా నా మాట విను. నీ మనసు మార్చుకో. నీ వీసా పేపర్లు పంపిస్తాను. ఇక్కడకు వచ్చేయి. నీ జీవితం లో కాస్త సుఖపడటం అంటూ ఏదైనా ఉంటే, అది అమెరికా లో మాత్రమేనని మరిచిపోకు. ఇక్కడేదో చాలా చలి గా ఉంటుందని నువ్వు భయపడతావు కానీ పై నుండి కింద దాకా దట్టమైన కోట్లేసుకొని ఇంట్లో హీటింగ్ పెట్టుకొని హాయి గా ఓ పెగ్ వైన్ తాగితే చలా, గిలా ...ఇక్కడ టైమ్ ని, వాతావరణాన్ని అన్నింటినీ మనం కంట్రోల్ చేసుకోవచ్చు. ముందుకు , వెనక్కి తిప్పుకోవచ్చు. మొన్ననే మేం టైం ని ఒక గంట వెనక్కు తిప్పుకున్నాం కూడాను. అదేం చోద్యమే అనకు. కారణం నేను చెప్పినా నీకర్థం కాదు.
ఇక్కడన్నీ రాజభోగాలేనమ్మా, మైనస్ డిగ్రీల చలి లో కూడా పంపు తిప్పితే వేడి నీళ్ళు. ఆకలేస్తే అయిదు నిముషాలుకూడా ఆగక్కరలేకుండా ఎప్పుడూ రెడీ గా ఉండే సెరియల్స్, శాండ్ విచెస్, ఇన్ స్టంట్ రైస్. చిన్నప్పుడు జ్వరం వచ్చినప్పుడు బ్రెడ్ తినమంటే గొడవ చేసేదాన్ని కదా. ఇప్పుడు ఆ పట్టింపు లేదు. అమెరికా లో ముందు మనం అలవాటు చేసుకోవాల్సింది సెరియల్స్, శాండ్ విచెస్ తినటమే. టైం లేకపోతే కూరలు తరిగే పని కూడా లేదనుకో. అన్నీ ఫ్రోజెన్ వే దొరుకుతాయి. అలా సీల్ తీసి ఇలా బాణలి లో పడేయటమే. పడీ పడీ తెల్లగా మెరిసేలా గిన్నెలు తోమక్కర లేదు. ఒక్క సారి పై పైన కడిగి డిష్ వాషర్ లో పడేస్తే చాలు. గిన్నెలను శుభ్రం గా కడిగి తడి గా లేకుండా డ్రై కూడా చేసే పెడతాయి. వారానికో సారి బట్టలు, దుప్పట్లు, కర్టెన్లు అన్నీ చక్కగా వేటికవి విడి విడిగా జాగ్రత్త చేసుకొని వాషింగ్ మెషిన్లో పడేస్తే చాలు. బాత్ టబ్ లు, కమోడ్ లు వారానికో సారి గంట సేపు బ్రష్ చేస్తే వారమంతా తెల్లగా మెరుస్తుంటాయి. వారం లో అయిదు రోజులు ఆఫీస్ పని. వీకెండ్ మొత్తం ఇలా ఇంటి పని. చూశావా? నేనెంత పని మంతురాలినై పోయానో! అక్కడైతే ప్రతి పనికీ పని మనుష్యుల్నీ బతిమి లాడాలి. వాళ్ళు నాగాలు పెడితే ఎంత టెన్షన్ పడే వాళ్ళం! ఇక్కడ అలాంటి డిపెండెన్సీ ఏమీ లేదు. మన పనులు మనం చేసుకోవడం శరీరానికి ఎంత ఆరోగ్యం అనుకున్నావు. ఈ సారి మేమంతా ఇండియా వచ్చినప్పుడు పని పిల్ల చెప్పకుండా ఎగ్గొట్టిందని నువ్వేమి కంగారూ పడిపోకు. అమెరికా అమ్మాయి అంటే అసలు సిసలైన పని మంతురాలు అంటుంది నా ఫ్రెండ్ అరుణ. ఈ సారి నువ్వే చూస్తావు గా నేను బాత్ రూమ్ లు ఎంత బాగా క్లీన్ చేస్తానో, ఇల్లు ఎంత బాగా నీట్ గా పెడతానో!
వారం రోజులు ఆఫీస్ తో కొంచెం బిజీ గా అనిపించినా వీకెండ్ మాత్రం చాలా హేపీ గా , జాలీ గా రక రకాల పార్టీలతో గడిచిపోతుంటుంది. ఒక్కో వారం ఒకొక్కళ్ళ ఇంట్లో పార్టీ. అచ్చంగా మనం వారాలు చెప్పుకున్నట్లు. సగం పార్టీలు పాట్ లక్ లే. అంటే ఏమీ లేదు. ఒకొక్కళ్లం ఒక్కో వెరైటీ చేసి తీసుకెళతాం. లేదంటే అన్నీ వంటలు ఒకరే చేయాలంటే ఎంత కష్టం! ఇలా అందరూ ఎవరూ ఎక్కువ కష్టపడకుండా, ఎవరి మనసు ఎక్కువ నొప్పించకుండా నడుచుకుంటుంటారు. ఇక్కడ ఏడుపులు, నవ్వులు, పుట్టినరోజులు , చావు పలకరింపు లు ప్రతీదీ టైం సెట్ చేసి పెట్టుకున్నట్లు జరిగిపోతుంటాయి. బర్త్ డే లు, వెడ్డింగ్ యానివర్సరీలు, బేబీ షవర్లు అన్నింటికీ వీకెండే మంచి ముహూర్తం. మనకేం జరిగినా తీరిగ్గా కూర్చొని వీకెండ్ లో ఏడ్చుకోవచ్చు. అక్కడైతే ప్రతీ నెలా ఏదో ఒక పండుగ. కొత్త బట్టలు, పిండి వంటలు, పట్టు చీరలు, పేరంటాలు. మనకి ఇష్టం లేకపోయినా చుట్టు పక్కల వాళ్ళ కోసమైనా ఏవో ఒకటి చేయాల్సి వచ్చేది. అబ్బో, ఎంత హైరానో కదా. మన దీపావళి, సంక్రాంతి కంటే హేలోవిన్, థాంక్స్ గివింగ్ , క్రిస్ మస్ లైతే బాగా గుర్తుంటాయి. ఎందుకంటే వాటికి అధిక మాసాలు, తిథుల గొడవ లేదు.
ఇవన్నీ చదివిన తర్వాత నీకు బాగా అర్థమయ్యే ఉంటుంది. నేనెంత పరమానందంగా జీవితం గడుపుతున్నానో! ఇప్పటికైనా నా గురించి దిగులు పడటం మానేసి నీకు తెలిసిన ఆడపిల్లలకు అమెరికా జీవితం గురించి, అమెరికా మొగుళ్ళతో వచ్చే లాభాల గురించి చెప్పు. మన భాష , మన దేశం, మనసు, గినసు అంటూ పెట్టుకుంటే అన్నీ కష్టాలే కానీ సుఖాలేమున్నాయి చెప్పు? కాబట్టి అలాంటి ట్రాష్ ని అక్కడే కృష్ణ లో కలిపేసి ఇక్కడున్న మెషిన్లతో పాటు మనం కూడా ఒక మెషీన్ గా మారిపోతే మనకూ లాభం, మన దేశానికి కూడా లాభం.
ఎన్నాళ్లయిందో కలం పట్టుకొని తెలుగు లో ఉత్తరం రాసి. అక్షరాలు కుదురుగా, ముత్యాల్లా లేవని తిట్టబోకు. అసలు తెలుగు ఈ మాత్రమైనా మర్చిపోకుండా నేను రాసినందుకు సంతోషించు. నీకీలా ఉత్తరం రాస్తుంటే గుండెపట్టేస్తోంది. రియాల్లీ ఐయాం మిస్సింగ్ యూ మామ్.
ఇలా నీకుత్తరం రాస్తుంటే అచ్చంగా అప్పగింతలప్పుడు వచ్చాయి చూడు అట్లా నిజం కన్నీళ్లే వచ్చేస్తున్నాయి. టిష్యూ పేపర్ కావాలి. ఇప్పటి వరకూ వాటి మీదే నీకు లెటర్ రాశాను. ఉంటానమ్మా! ఎలాగైనా ఈ మెయిల్ ఇవ్వడం అలవాటు చేసుకో. నాకు ఈ ఉత్తరం రాసే ఆబ్లిగేషన్ తప్పుతుంది.
అదుగో మైక్రోవేవ్ లో అన్నం పెట్టాను. అయిపోయినట్లు చిన్న గంట మోగిన శబ్దం. నాలుగు పొయ్యిల మీద నాలుగు వంటలున్నాయి. మళ్ళీ పదిహేను రోజుల వరకూ వంట కుదరదు. అన్నీ ఇవాళే చేసుకోవాలి. డ్రయ్యర్ లో బట్టలు తీసి మరో లోడ్ బట్టలు వేయాలి. వచ్చే వారానికి సరిపోయే ఊపిరి కూడా ఈ వీకెండ్ లోనే పీల్చుకోవాలి...ఉం...టా....

( ఈ కథ ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం లోనూ, తెలుగునాడి లోనూ (2004 లోనో, 2005 లోనో ) ప్రచురితం
)

16 వ్యాఖ్యలు:

SJ said...

nice story...

చెప్పాలంటే...... said...

ammaku ardham kaadulendi e america aanandam.....elaa vundo cheppadaaniki maatalu levu..-:)

ఇందు said...

హ్మ్! ఏంచెప్పనూ!! నిజంగానే...మాటల్లేవ్! అమెరికన్ జీవితాన్ని కళ్ళకి కట్టినట్టు వివరించారు...

వేణూశ్రీకాంత్ said...

చాలా బాగుందండి..

శరత్ చంద్ర said...

ఇక్కడ డైలాగ్ వ్రైటింగ్ క్లాస్ లో సబ్ టెక్స్ట్ అని ఓ కాన్సెప్ట్ ఉంది. అంటే పైకి ఓ మాట చెప్పినా దాని అంతరార్థం వేరే ఉంటుంది. మీ కథలో బోల్డెంత సబ్ టెక్స్ట్. చాలా బావుంది, భారంగా కూడా ఉంది.

ఉద్యోగ వేటలో కొట్టుకొచ్చి డాలర్ రేటు వలలో చిక్కిన శరత్‌లెంత మందో, వాళ్లని కోరి పెళ్ళిళ్ళు చేసుకున్న తెలివింటమ్మాయిలెంత మందో...వీళ్లకి ఇక్కడే పుట్టి ఇదెక్కడి తెలుగ్రహచారం అని విచారించే పిల్లలెంత మందో...మా అమ్మాయి అమెరికాలో ఉంటోందని అక్కడ గొప్పలు పోయే తల్లులెంత మందో....మా అబ్బాయి అమెరికా వెళ్ళిపోయి....అటే పోయాడని అని నొప్పులు పడే తండ్రులెంత మందో.........

Anonymous said...

భూతల స్వర్గం అమెరికాలో వుండేవాళ్ళు ఎంత అదృష్టవంతులో... దేనికైనా రాసి వుండాలండీ. వచ్చే జన్మలోనైనా ఓ జావానో, బోర్నియోనో నేర్చుకుని నేనూ ... ప్చ్..
బాగుందండి.

Rajesh Devabhaktuni said...

అమెరికాలో అలా ఉంది ఇలా ఉంది అని ఎలాగో చెప్పారు ....! ఎంత దుర్బరమైన జీవితం అది. అన్ని మెషిన్లు చేస్తే ఇంకా మనమెందుకు ...! పరాయి దేశాల్ని పీడించుకుని తింటే ఏ దేశమైన అలాగే వృద్ది చెందుతుంది. పాపిష్టి దేశం. బాదలు మనుషులకు కాకపొతే మ్రానులకు వస్తాయా....! బురదలో నడవడం కూడా విసుగయితే ఇంకా యేమని చెప్పాలి...! మనం గుర్తుంచుకోవలసినది " సూర్యుడు ఎప్పుడు ప్రపంచానికి ఒక పక్కే ఉండదు " ...! రవి అస్తమించని సామ్రాజ్యం ఇప్పుడేమైంది...?

మాలతి said...

కల్పనా, నేనీమధ్య చూడ్డం లేదు. చాలానే మిస్సయినట్టున్నాను. అమ్మకో ఉత్తరం తప్పకుండా కొనసాగించు. చాలా మంచి భావన. మీ నాన్నగారిగురించి పెట్టినందుకు కూడా సంతోషం. మళ్ళీ అన్నీ చదివినతరవాత చెప్తాను. ప్రస్తుతానికి ఇల్లు రైల్వే ప్లాట్ ఫారంలా ఉంది. :)

lalithag said...

ఏమిటో నేను చదివే విషయానికి దగ్గరగా వ్రాశారు మళ్ళీ. ఇప్పుడూ ఝంపా లహరి వ్రాసిన "నేమ్‌సేక్" చదువుతున్నాను. ఇంతకు ముందు లాగే నేను చదువుతున్న పుస్తకం (మొదటి భాగం మాత్రమే) మీరు ఇప్పుడు వ్రాసిన విషయానికి దగ్గరగా (మాత్రమే) ఉంది. ఒకటే కాదనుకోండి. ఏంటో నా అయోమయం కదా :)
ఇంతకీ నేను చెప్పదల్చుకున్నదేమంటే మీ రచనలతో తొలిపరిచయం "అమ్మకో ఉత్తరం"ద్వారానే అయ్యింది నాకు. ఇష్టంగా చదివే దాన్ని. మళ్ళీ వ్రాస్తున్నందుకు సంతోషం. చాలా బాగా వ్రాశారు.

Afsar said...

లలిత గారు:

నేమ్సేక్ నవల కంటే సినిమా బాగుంటుంది. వీలుంటే చూడండి.

lalithag said...

అర్ గారూ,
Thanks.
నేను అనుకోకుండా సినిమా ఒకసారి విమానంలో చూసేశానండీ.
అప్పటికే నా స్నేహితురాలు ఈ పుస్తకం గురించి చెప్పి ఉన్నా చదవలేదు.
మొదట్లో ఎక్కువ చదవాలని అనిపించకున్నా సినిమా చూసి ఉండడం వల్ల, విషయం మీద ఆసక్తి ఉండడం వల్ల చదడం కొనసాగిస్తున్నాను. అక్కడక్కడా బాగా హత్తుకుంటోంది. కానీ కష్టపడే చదువుతున్నాను.
కల్పనా, ఈ వ్యాఖ్య ప్రచురించకున్నా పరవాలేదు.
అసలు విషయం మీ ఉత్తరం చాలా బావుంది. మీరు ఈ ఉత్తరాలు మళ్ళీ మొదలు పెట్టడం సంతోషం కలిగించింది.

పద్మవల్లి said...

కల్పనగారూ, తన్హాయి తర్వాత చాన్నాళ్ళకి మీ బ్లాగ్ చూస్తున్నాను నేను. చాలా బాగుంది. ఇంతకు ముందు కూడా చదివాను, బహుశా తెలుగునాడి లో అనుకుంటా. మన జీవితాల్ని కళ్ళకు కట్టినట్టు చూపించారు కదా. కొన్ని రోజులు దిగులు వెంటాడింది.

లలితా గారూ, నేమ్ సేక్ చదువుతున్నారా? అబ్బా నాకు చదివిన దగ్గరనుంచి నా ఫ్యూచర్ నాకు కళ్ళముందు కనిపిస్తూ ఇప్పటికీ దిగులు మేఘాలు వదలవు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా. చదివి దాదాపు నాలుగేళ్ల పైనే అయ్యింది కానీ.
అఫ్సర్ గారూ, నేను సిన్మా ఎప్పుడో ఫ్లైట్ లో కొంచెం చూడడటమే. బాగుంటుంది అన్నారు కదా చూడాలి అయితే.

Anonymous said...

kalpana gaaru, bahukaala darsanam.tanhaayee tho fans chesesukuni maayamaipoyaaru. chaalaa baavundi post. amma maatrame ki ardham ayelaa.indu.

Anonymous said...

కల్పన గారూ,
ఎంతో మంది మెచ్చుకుంటున్న ఈ మీ కధని, నాకు నచ్చలేదని అనడం మీకు బాధ కలిగిస్తుందేమోననే అనుమానం తప్పకుండా వుంది. అయినా, అనుకుంటున్నది చెప్పకుండా వుండలేక పోతున్నాను.
మీరు చెప్పదలుచుకున్న విషయం సరిగా రానే లేదండీ. మీ శైలీ, చెప్పాలనుకున్న విషయం, భాషా చక్కగానే వున్నాయి. కానీ, ఈ కధ చదివితే, కొంత మంది, అమెరికా జీవితం చాలా బాగుంటుందనే అభిప్రాయానికి, నిజాయితీ గానే వస్తారు. మీ వ్యంగ్యం చాలా చోట్ల స్పష్టంగా రాలేదు. మీ విమర్శ కన్నా, అమెరికా జీవితం లోని సుఖాలే చాలా హైలైట్‌ అయ్యాయి. మొత్తానికి అక్కడో చురకా, ఇక్కడో చురకా వున్నా, అవి స్పష్టంగా, కరెక్టయిన మెసేజీ ఇవ్వడం లేదు. అంత పెద్ద ఉత్తరాన్ని, నేప్‌కిన్‌(ల) మీద రాయడం అనేది, తెలుగు సినిమాలోని జోకులాగా వుంది.
ఈ నాలుగు మాటలే మీకు చెప్పాలనిపించింది.
ఉంటాను,
ప్రసాద్‌

Kalpana Rentala said...

@సాయి, @చెప్పాలంటే, @ఇందు,@వేణు శ్రీకాంత్, థాంక్స్.
@శరత్--గూఢార్థ, భావార్థాలను పట్టుకొని ప్రస్తావించటం సంతోషాన్ని కలిగించింది.
@శంకర్ (ఎస్ఎన్ కెఆర్ )అమెరికా రావటానికి వచ్చే జన్మ దాకా రానక్కర లేదందీ..
@రాజేష్, అమెరికా దుర్భరంగా ఉంటుందనో, ఇండియా బ్రహ్మండం గా ఉండదనో చెప్పటం ఈ కథ ఉద్దేశం కాదండి. రెండు కోణాలే కాదు, చాలా కోణాలుంటాయి అని చెప్పటం.
@మాలతి గారు, అనుకున్నాను. మూవింగ్ అయిన తర్వాత కాల్ చేద్దాములే అనుకున్నాను. అమ్మకో ఉత్తరం మీరు చదివినదే, మీకు గుర్తుంది కదా, మీ చివురుకొమ్మ చేవ కథ, నా అమ్మకొ ఉత్తరం రెండూ ఒకే సంచికలో ప్రచురితమయ్యాయి.
@లలిత, అయోమయం ఏమీ లేదు లెండి. నేనెప్పుడూ మీరు చదువుతున్న పుస్తకానికి దగ్గరగా రాయటం ఒక అదృష్టమేమో..అందులో ఝుంపా ' నేమ్ సేక్ ". నేను పుస్తకం రాగానే ఎంతో ఇష్టంగా చదివాను. మీ పరిస్థితే నాది కూడా. చాలా చోట్ల బోరింగ్ గా అనిపించింది. బహుశా దాని వల్లే అఫ్సర్ సినిమా బావుంటుంది అంటున్నట్లు వున్నాడు. కానీ సినిమా వేరు. పుస్తకం వేరు. సినిమా ఎంత బాగున్న పుస్తకం చదవాల్సిందే. ఎప్పటికీ పుస్తకం లో వున్నదంతా సినిమా లోకి రాదు. ముఖ్యమినవి మాత్రమే వస్తాయి సినిమా లో. టాబు మాత్రం సూపర్.
@పద్మావల్లి--మీరు కూడా లలిత లాగా విమానం లోనే ఈ సినిమా చూశారన్న మాట. ఈ నవల ఇతివృత్తం బావున్నా, రైటర్ ఆత్మ ఆ సంఘర్షణ లో లేదనిపించింది. పుస్తకం చదివినప్పటి అభిప్రాయం .పుస్తకం రాగానే లైబ్రరీ లో రిటర్న్ ఇచ్చేయాలి కాబట్టి కొంత స్పీడ్ గా చదవటం ఉంటుంది. బహుశా మరి ఆదా, లేక నవలనే అలా ఉందో, సెకండ్ రీడింగ్ చేస్తే కానీ చెప్పలేము.
ఏం లలిత, కంబైన్డ్ బుక్ రీడింగ్ చేద్దామా? చూస్తుంటే చాలా మందే చదివినట్లు వున్నారు. కాబట్టి అందరమూ మరో సారి పూర్తి చేసి ఎవరి అభిప్రాయాలూ వాళ్ళు రాయొచ్చు...
ఇలాంటి ఆలోచనలు వస్తాయి.కానీ ఎప్పుడూ టైమ్ ఫాక్టర్ :-((

@ఇందు, ఎలా వున్నారు? తంహాయి ఫాన్స్ ఇక మళ్ళీ రారేమో అనుకున్నాను. నా మీద ప్రేమ తో వచ్చి ఇది చదివినందుకు, నచ్చినందుకు థాంక్స్.

@ప్రసాద్ గారు, బాధ పడటామా? భలే వారే. మీ అభిప్రాయం మీరు చెప్పకపోతే బాధ పడేదాన్నేమో. నిజంగా అమెరికా జీవితం భూతల స్వర్గం అని చెప్పటమో, లేదా అమెరికా లో బతకటం చండాలం, దుర్భరమో అని చెప్పటం ఈఈ కథ ఉద్దేశం కాదు. ఒక్కో మనిషి లోపల ఒక్కో లేయర్ వున్నట్లే, ఒక్కో జీవితానికి ఒక్కో పొర ఉంటుంది. ఒకొక్కరం ఒక్కో కారణంగా ఇక్కడకు రావాలనో, వద్దనో అనుకుంటాము. ఇక్కడ బావుందనో, బాలేదనో అనుకుంటాము. ఎవరి అభిప్రాయాలూ, ఎవరి సుఖసంతోషాలు ఎలా వుంటాయో చెప్పటాన్ని నేను వ్యంగంగా రాశాను. అందులో నేను సక్సెస్ అయి ఉండకపోవచ్చు. కానీ ఖచ్చితంగా ఈఈ కథ లో ఎవరికి ఏ పాయింట్ చేరాలో అది మాత్రం చేరుతుంది. ఇక్కడ మా జీవితం లో మేము పోగొట్టుకునేవి ఉంటాయి, పొందేవి కూడా ఉంటాయి నిస్సందేహంగా. అది ఒక కథ ద్వారా, ఒక కోణం ద్వారానే ఎప్పుడూ చెప్పలేము. నా కథ ఇక్కడి జీవితాలకు ఒక కూతురూ వైపు పార్శ్వం.

ఇక అందరికీ చెప్పాల్సిన చివరి మాట. ఇది కథ గా రాశాను. ప్రచురితమయింది కూడా కథ గానే. ఆ తర్వాత దీనికి వచ్చిన రెస్పాన్స్ తో సుజనరంజని ఆన్లైన్ మాగజైన్ వారు ఒక కాలమ్ రాయమన్నప్పుడు నేను ఇదే పేరు తో నా కాలమ్ మొదలుపెట్టి మూడు, నాలుగు నెలలు రాసినట్లువున్నాను. ఆ తర్వాత కొనసాగించలేదు. కాబట్టి అందరూ నేను ఆ కాలమ్ ని మళ్ళీ కొనసాగిస్తున్నానని అనుకుంటున్నట్లున్నారు. తప్పకుండా ఈఈ కాలమ్ ద్వారా ఏమైనా చెప్పాల్సిన విషయాలుంటే కొనసాగిస్తాను. మీ అందరికీ ఆ కాలమ్ అంత నచ్చిందని ఇప్పుడు మళ్ళీ తెలుసుకోవటం కొత్త ఉత్సాహాన్ని ఇస్తోంది.

మనసు పలికే said...

ఏంటో మాటలు రావట్లేదు..:((((
టపా మాత్రం నిజంగా అద్భుతం కల్పన గారు.

 
Real Time Web Analytics